Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
Αφού δεν μπορώ να δω τον κόσμο που θέλω, κοιμάμαι.
Ελπίζω πως θα μορφώσω την εικόνα τού κόσμου σε γλυκύτατο όνειρο
κι ύστερα θα πω: ποιος εμποδίζει αυτό του το ομοίωμα
να ‘ναι ο κόσμος ο καθημερινός; Κι να μου πούνε: τα χέρια
που κόβουν άτ. πιο περήφανα λουλούδια, τα χέρια που ξεριζώνουν
τις πιο φλογερές καρδιές, τα χέρια που δε χειροκροτούν
των αηδονιών τις συναυλίες, τα χέρια που πυροβολούν το μέλλον
αυτής της ζωής—ώ, θα πάρω μαχαίρι να κόψω τα βέβηλα χέρια..
ΑΝΕΒΑΙΝΩ
Πάρτε με στην αγκαλιά σας και πέστε μου: είσαι ζαλισμένος.
Βάλτε με να καθίσω με τη συντροφιά σας και πέστε μου: ήσουν πολύ
μοναχός.
Στρώστε μου ένα κρεβάτι μ’ απαλά χέρια και πέστε μου: πολύ κουράστηκες.
Πέστε το ό ένας στον άλλο πως από σήμερα μ’ ανεβάζουν τα χέρια σας
σ’ ένα φως πού γεννιέται μέσα σέ μάτια αποφασισμένα.
Σύντροφοι αυτής της πορείας, βγάλτε από μέσα μου
τη λάσπη που η ψυχή μου πατεί λερώνεται κι αγωνίζεται να ξεπεράσει.
Πιο πέρα είναι ο καλοκαιρινός δρόμος. Λίγο πιο πέρα ανθίζουν οι ακακίες,
τραγουδούν οι σειρήνες. Και μείς βουλώνουμε τ’ αυτιά μας φοβισμένοι
μήπως χαθούμε μέσα σέ μια γλυκιά μουσική.
Εμπρός, λοιπόν. Το άστρο μου κρέμασε μια αχτίνα. ’Ανεβαίνω κρατώντας
αυτή τη φωτεινή κλωστή, αιωρούμαι στην αγκαλιά τόσων κινδύνων.
Αν πέσω, ας πέσω, όλα τα χέρια σας ανοιγμένα θα με κρατήσουν και δε
θα πεθάνω ποτέ, μέσα σ’ αυτά τ’ αγαπημένα σας χέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου