Τόσο σεμνή κ'ευγενική προβαίνει
Η αγάπη μου,σαν άλλον χαιρετάει
Που κάθε γλώσσα πιάνεται,σωπαίνει
Κι αδιάκριτη ματιά δεν την κοιτάει.
Ακούει να την παινάν, μα αυτή περνάει
Πρόσχαρα με ταπείνωση ντυμένη
Και φαίνεται σαν κάτι που κινάει
Απ'τα ουράνια,εδώ θαύμα να μένει.
Αρέσει τόσο σ'όποιον την κοιτάζει
Που στην καρδιά απ'τα μάτια γλύκα στάζει,
Που νιώθει μόνο αυτός που τη λαβαίνει.
Κι από τα χείλη της θαρρείς πως βγαίνει
Γλυκιά πνοή γιομάτη αγάπης πόνο.
Που στην ψυχή μηνάει: Στέναζε μόνο.
Πηγή:Ποιητική Ανθολογία Κλέωνος Παράσχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου