Να μη μου λείψεις για πολύ καιρό
να μη μ’ αφήσεις
Σκοτάδι, θλίψη του θανάτου θα σκεπάσει τις μέρες μου
αν είναι να ‘φυγες παντοτινά
ώσπου να μεγαλώσω τα παιδιά και να περάσει
η Μικρή Ανάγκη
όπου με κάνει να δουλεύω σαν είλωτας
κι ο μόχθος σέρνει το μυαλό μου σ’ ένα κάρωμα
στον ύπνο…
Χαρά της ζωής μου κι αναφτέρωμα
Ελπίδα πως θα δώσω Απόλαψη και Λύτρωση
Και πως δε θα πεθάνω
Ποίηση!
Κοντά σε σένα δεν υπάρχει ματαιότητα
αγέραστη θα μείνω για παντοτινά
κι’ ο κόσμος κάθε μέρα με καινούργιαν όψη.
Μακαρισμένος όποιος το κοντύλι του οδηγάς.
περ. Επιθεώρηση Τέχνης, τ. 33, Σεπτ. 1957.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου