Κώστας Μαντζάκος - Δειλινά

Στην μεγάλη γλάστρα φύτρωσαν λίγα δειλινά. Ό,τι έμεινε να θυμίζει τα φουντωμένα εκείνα στην αυλή, συχνή κρυψώνα στα παιδικά παιχνίδια.

Πρέπει στο τέλος του φθινοπώρου να κοπούν, γιατί αλλιώς σαπίζουν μέχρι τη ρίζα.

Ύστερα, μόνο από τους σπόρους υπάρχει ελπίδα για τη νέα χρονιά.

Ριζώνουν στριμωγμένα, δυό-τρία μαζί, στην άκρη, σπάνια στο κέντρο, ακόμα κι αν τα’χει κανείς τακτικά τοποθετήσει.

Ούτε υπάρχει εγγύηση για το χρώμα τους – καιρό προσπαθούσα να φυτέψω κατάλευκα… Στο τέλος, έβγαιναν όλα με κόκκινες ρίγες η κηλίδες .

Σκέφτομαι ότι, όσο κι αν τους έχω αδυναμία, καλό είναι να μην προσδοκώ πολλά. Και να’χω το κουράγιο, όταν φυτοζωούν στο κρύο και τις βροχές, να τα κόβω έγκαιρα. Είναι κι αυτό μιά άσκηση για τα υπόλοιπα.

Πηγή: http://www.poiein.gr/2022/09/22/%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%86%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BD/