Τα χειμωνιάτικα βράδια στο ορφανοτροφείο ήτανε φοβερά μονότονα. Μα καθώς εκείνον τον καιρό δεν είχα όρεξη για τίποτα, βρισκόμουν κι ευχαριστημένη, που είχα απαλλαχτεί από την ευθύνη του ίδιου μου του εαυτού. Αφινόμουν να με κανονίζει το πρόγραμμα του ορφανοτροφείου. Πρόβατο ανάμεσα στ' άλλα πρόβατα. Σηκωνόμουν με το εγερτήριο. Πεινούσα και νύσταζα σαν το διάταζε το κουδούνι, και στις εννιά το βράδυ με το σιωπητήριο βρισκόμουν κιόλας στο κρεβάτι. Άγρυπνη άν έμενα, θα 'ταν χειρότερο. Η «Στέγη» χτισμένη σε μιαν ερημιά, πολύ κοντά στη θάλασσα, ήταν ευχάριστη διαμονή την ημέρα, μα τις νύχτες όχι. Ο αέρας που φυσομανούσε αγριος, σα να ΄θελε να συνεπάρει το σχολειό, και το βογγητό της θάλασσας, που δεν έπαυε ποτέ, γέμιζε κανενού την ψυχή τρόμο. Γύρω σ' όλο το ορφανοτροφείο βασίλευε ένας ύπνος γενικός, όμοιος με θάνατο. Πολλές φορές, έτσι από γούστο, άνοιγα τους θαλάμους των παιδιών, σ΄ αυτές τις άγριες νύχτες του χειμώνα. Τα λασπωμένα ξυπόλυτα ποδαράκια με τα πληγωμένα από τα παιχνίδια γόνατα, αναπαύονταν πεσμένα δώ κι εκεί. Τα χέρια ήσαν έξω από τα σκεπάσματα. Πολλές κουβέρτες και μαξιλάρια είχαν ξεγλιστρήσει και βρίσκονταν χάμω και τα αδύναμα κορμιά μένανε εκτεθειμένα. Εδώ δεν ήσαν μανάδες για να ανησυχούν τις νύχτες και να σηκώνουνται να δουν μην ξεσκεπάστηκαν τα μωρά τους. Μα βαθειά σιωπή. Δεν άκουα παρά τις μικρές, αθώες ανάσες, και δεν έβλεπα παρά στηθάκια ν' ανεβοκατεβαίνουν, μοναχικό σημάδι ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου