Πώς να σε αποχωριστώ καλέ μου
πριν ακόμα χαρώ
τον παλμό των χεριών σου,
πριν μείνει μέσα μου
η ζεστασιά που αφήνει η καλή ζύμη
μέσ' στην πινακωτή
-γιατί έτσι σε περιέχω-
ψωμί που γίνεται για να χορτάσει πεινασμένους.
Δεν θέλω να χωρίσω από τη νύχτα
που σμίγει το πρόσωπό σου
με την εικόνα του Θεού
εκείνο το υπέροχο
"Κατ' εικόνα και ομοίωσίν μου"
που μου προσφέρεις
κοιτάζοντάς με.
Γνωρίζω πώς πλέκει γύρω μου
η αράχνη τον ιστό της μοναξιάς
και η έννοια φόβος παίρνει όλη τη σημασία της
όταν σωπαίνεις.
Όμως αν υποχωρεί η γνώση
η φοβερή αυτή γνώση
από την παρουσία σου
ρίξε την πάνω μου
σα σκιά
σαν την σκιά των μεγάλων δυνατών χεριών σου
και κλείσε με μέσα
σαν ρίζα δέντρου μες στη γη,
σαν το μαργαριτάρι
-οδύνη του όστρακου και λάμψη-
σαν δάκρυ καφτερό που θα νιώσεις να ριγώνει
τα μάγουλά σου.
Πώς να σε χωριστώ πριν γίνω
η λύπη σου;
-αυτή δεν μας αποχωρίζεται όπως η νυχτιά-
μας σημαδεύει για πάντοτε
και την κουβαλούμε -έμβρυο ζωντανό-
έτοιμη να την πούμε παιδί μας.
Λύπη μου εσύ
που σε είπα χαρά μου
γίνηκες κι' όλας σάρκα μέσα μου
γούρμασες πριν σε δω ανθό
πριν καρπό σε γευτώ
κι' άφησες μόνο πάνω στα χείλη μου
τη δίψα της αθανασίας.
Εσύ, θα πεθάνεις μαζί μου
σαν το σπόρο που για να καρπίσει
πρώτα πεθαίνει.
Όταν σαλέψει μέσα σου η λύπη
φώναξέ με.
Τότε θα με γνωρίζεις
και θα μπορώ να σ' αποχωριστώ.
περ. Καινούρια εποχή, Καλοκαίρι 1956
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου