IV
Όλα για σένα, όλα! Τούτο, κείνο
τ' άλλο και μαζί όλα είναι δικά σου,
τα λυώνω μέσ' στη σκέψη και τα χύνω
ασφυρήλατα στο εικόνισμά σου.
Της παρθενιάς μου το άσπιλο το κρίνο
σαν 'να κοινό λουλούδι στα μαλλιά σου
το ξεφυλλίζω, κι όλα σου τ' αφίνω
και νιότη και ζωή στα γόνατά σου.
Εσύ 'σαι, Αγάπη, πάντα συ και μόνη
κι όπου και να γυρίσω τη θωριά μου
τη λάμψη σου θα νιώσω να με ζώνει
πότε υποτακτική, πότε κυρά μου,
πάντα ψηλά με σέρνει και μ' υψώνει
και δε μ' αφίνει πια ν' αγγίξω χάμου.
V
Σε καρτερώ. Η ψυχή μου σαν μια λύρα
απόψε κρούει και τα δάχτυλά μου
ραντίσαν τα μαλλιά μου μ' ανθών μύρα
και βάψαν με φωτιά τα μάγουλά μου.
Μισόγυρτη έχω αφίσει έξω τη θύρα
για σένα και μετάξια έστρωσα χάμου
στη γη που θα πατήσεις και πορφύρα
ώς μέσ' στη σκοτεινή την κάμαρά μου...
Γυμνή, μες της λαχτάρας τυλιγμένη
το διάφανο το πέπλο περιμένω
ν' ακούσω τ' αργό βήμα σου να μπαίνει
ώς μέσα κει που, Αγάπη, σκυφτή υφαίνω,
με φύλλα ρόδων κλίνη μυρωμένη
και νείρομαι κοντά σου πως πεθαίνω!
VI
Δεν ήρθε. Ό,τι ετοίμασα, καθένα
ανέγγιχτο έχει μείνει και λες κλείνει
εντός του ένα παράπονο που η πέννα
να το ιστορήσει δεν μπορεί και κείνη.
Μαράθηκαν και δίπλωσαν θλιμμένα
τ' άσπρα φτερά τους οι ατλαζένιοι κρίνοι
μέσ' τ' ανθογυάλια, κι όσα σκορπισμένα
ροδόφυλλα είχα νέκρωσαν την κλίνη...
Ξαγρύπνησα, καρτέρησα στη στάση
της αγωνίας μαζί μ' όλα γύρα
που ετοίμασα η τρελλή, για το γιορτάσι
της σμίξης, κι όλο κοίταζα τη θύρα
απ' όπου όλη τη νύχτα να περάσει
δεν είδα την Αγάπη η κακομοίρα!
Πηγή: Τα τραγούδια της αγάπης, Μαυρίδης, 1930
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου