Ρίτα Μπούμη-Παπά - Πολυτίμη

Ας χιόνιζε τρεις νύχτες στον κήπο του κορμιού μου

όλα, όπως θα θέλατε, δεν μπόρεσε να τα καλύψει.

Εφτά ρόδα κατάστηθα

αιμάτινα, εκατόφυλλα, νωπά

ποιοι είσαστε θα μαρτυρούνε.

Τώρα ντυμένη χίλια σχήματα

σας βλέπω, ας μην το ξέρετε,

με χίλιους ήχους σας μιλώ και δεν μ' ακούτε.

Τόσο λειψές είναι οι αισθήσεις σας

τόσο κοντή η όρασή σας.

Μονάχα όσοι μ' αγάπησαν μαντεύουνε το θρο μου

πίσω από τις βραγιές που δεν μπορώ να λησμονήσω

τα βράδια σαν τις πυρπολεί το κρητικό φεγγάρι.

Δεν είναι σαύρες που σας συγκρυάζουν

στο φωτισμένο τζάμι σας

το πρόσωπό μου αχνίζει κάθε νύχτα

και δεν το βλέπετε

σαν σκύβει μέσα για να μάθει -

όταν δακρύζει που σας αντικρύζει

συγκεντρωμένους για το δείπνο.

Γιατί με μάτι αετού κοίταξα απ' την ομίχλη

γιατί ονειροπόλησα των δούλων σας την ευτυχία

με κάνατε ένα φάντασμα από στάχτη

προτού ένας άνδρας λατρευτός μου δώσει τ' όνομά του

και μ' ανθισμένα κλήματα με στεφανώσει.

Χίλια σκοτωμένα κορίτσια, Καρανάσης, 1981