«Θα έλεγα ότι η λογοτεχνία υπήρξε πάντοτε φανταστική, ξεκίνησε με την κοσμογονία, με την μυθολογία, με τις αφηγήσεις θεών και τεράτων. Κανένας συγγραφέας δεν ονειρεύτηκε ότι είναι σύγχρονος του εαυτού του. Ίσως αυτό να ξεκίνησε τον 19ο αιώνα. Προηγουμένως μιλούσαν για άλλες χώρες και άλλους καιρούς και ήταν όλα φυσιολογικά... Πρέπει να επιστρέψουμε σε αυτήν την φανταστική παράδοση, η οποία είναι η πραγματικά μεγάλη παράδοση, η κύρια παράδοση της λογοτεχνίας : η άλλη είναι μάλλον δημοσιογραφία, Ιστορία, δεν είναι λογοτεχνία... Ο ρεαλισμός είναι ένα επεισόδιο, μια στιγμή στη ιστορία της λογοτεχνίας. Η μεγάλη λογοτεχνία δεν υπήρξε ποτέ ρεαλιστική. Ακόμα και ένα βιβλίο που θεωρείται ρεαλιστικό, ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες, ένα βιβλίο που αγαπάω πολύ, περιέχει και τα δύο στοιχεία, το ρεαλιστικό και το φανταστικό, όμως εκείνο που υπερέχει είναι το φανταστικό στοιχείο, διότι ο Θερβάντες είναι με το μέρος του Δον Κιχώτη και όχι με το μέρος των χωρικών ή των άλλων.. Όταν γράφω φανταστική λογοτεχνία, δεν κάνω κάτι το καινούριο, αλλά κάτι που γινόταν πάντοτε, εκτός από μια μικρή περίοδο μεταξύ 19ου και 20ου αιώνα και συνεχίζεται ακόμα, όμως .... Ο συγγραφέας πρέπει να ξέρει να είναι πιστός στην φαντασία του. Κι αν είναι πιστός σε αυτά που φαντάζεται, αν ονειρεύεται ειλικρινά, αυτή είναι η ειλικρίνειά του. Κι εγώ προσπαθώ να ονειρευτώ ειλικρινά. Δηλαδή πιστεύω ότι είναι λάθος να σκέπτεται κανείς ότι η λογοτεχνία γίνεται με τις λέξεις. Γίνεται και με τις λέξεις, όμως κυρίως με τις εικόνες, με τα όνειρα… ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου