Γιάννης Υφαντής - Ιστάρ

 

Με πέπλα εφτά καλύπτει η Ιστάρ

την θηλυκή της, την ουράνια ομορφιά,

την αξεπέραστη.

Κι ενώ κατέρχεται αφήνει κι ένα πέπλο

σε κάθε πάτωμα του κόσμου ώσπου μένει

στο τελευταίο πάτωμα γυμνή.

Μα δεν μπορείς μαζί της να χαρείς

ποτέ γιατί το πάτωμα αυτό το τελευταίο

στον Θάνατο ανήκει και φυλάσσεται

απ’ το σκυλί το φοβερό που Κέρβερο το λένε.

Μα ο Θάνατος χαιρέκακος κι αν είναι

κάπως μοιάζει

πως θέλει να φανεί ευσπλαχνικός. Και με καθρέφτες

στέλνει το σώμα της Ιστάρ στον πάνω κόσμο

οι άντρες να πλαγιάζουνε μ’ αυτά τα είδωλά της

χωρίς ποτέ το θεϊκό το σώμα της ν’ αγγίξουν.

Αλλ’ όμως ένα είδωλο αδυνατεί ν’ αδειάσει

όλο το αλάτι που σκληρά κεντρίζει το κορμί μας

γι’ αυτό κι απ’ τόνα είδωλο πηγαίνουμε στο άλλο

μήπως και βρούμε λυτρωμό απ’ τη μεγάλη δίψα.

Και τα μουλάρια, οι άσχετοι, γυναιμανείς μας λένε

μουνομανείς, γιατί αυτοί, δεν γίνεται να ξέρουν

πως μας εμπαίζει ο Θάνατος, πως μας την έχει φέρει,

κι αθέλητά μας κάνουμε, αυτό που τον συμφέρει.

Πηγή: Οι μεταμορφώσεις του μηδενός: άπαντα τα ποιήματα, Οδός Πανός.