Γεώργιος Δροσίνης - Το Πουλί

’Σ την παραπάνω γειτονιά εκεί αγαπώ μια κόρη. 
Μηδέ ποτέ της ᾽μίλησα, μηδέ ποτέ της τώπα, 
Μηδέ την είδ᾽ από κοντά να της το μαρτυρήσω. 
Τάλλα κορίτσια βγαίνουνε 'ς την πόρτα του σπιτιού τους 
Κ' εκείνη βγαίνει μοναχά ψηλά 'ς το παραθύρι· 
Το παραθύρ᾽ είνε ᾽ψηλό και δεν 'μπορώ ν' ανέβω. 
Θάθελα γένομουν πουλί, να γένομουν αηδόνι, 
Να πάω 'ς το παραθύρι της να γλυκοτραγουδήσω:

— Εγώ ειμ' ένα μικρό πουλί κ' ένα μικρό αηδονάκι,
Που τραγουδά ολημερίς τραγούδια πονεμένα,
Γιατί δεν έχει συντροφιά, γιατί δεν έχει ταίρι.
Μα σ' είσαι μια κυρά καλή, κυρά χαριτωμένη,
Θ' ανοίξης το παράθυρο και θα με πάρης μέσα,
Και θα με βάλης στο κλουβί να μ' έχης σκλαβωμένο,
Να με κερνάς ανθόνερο, να με ταίζης μέλι...

Κλουβί θε ναν' τα χέρια σου, θε ναν' η αγκαλιά σου,
Κι' ανθόνερο τα χάδια σου και μέλι τα φιλιά σου.

 Ειδύλλια, 1884