Τούτο το πρωί κατέβηκα
στις πέτρες – ω οι πέτρες!
Και έκανα και κερμάτισα
αγώνα μποξ όλο πέτρες.
Μάνα μας, αν τα βήματά μου
στον κόσμο γεννάνε πόνο,
οι αναλαμπές τον προκαλούν
μιας αυγής παράλογης.
Οι πέτρες δεν προσβάλλουν· ούτε
λιγουρεύονται τίποτα. Ζητούν απλώς
αγάπη για όλους, που σημαίνει
αγάπη και για το Τίποτα ακόμα.
Κι αν κάποιες απ’ αυτές
πάνε με σκυμμένο το κεφάλι, ή
πάνε καταντροπιασμένες, είναι
γιατί κάτι το ανθρώπινο έχουν…
Αλλά δεν λείπει κι αυτός που πιάνει
και χτυπάει κάποια πέτρα χάριν γούστου.
Τέτοια άσπρη πέτρα είναι το φεγγάρι
που από μια κλοτσιά επέταξε στον άνεμο…
Μάνα μας, τούτο το πρωί
έτρεξα με τους κισσούς παρέα,
βλέποντας το γαλάζιο καραβάνι
όλο πέτρες,
όλο πέτρες,
όλο πέτρες…
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου