Rifaat Sallam - Πέντε ποιήματα

 Ίσως

Περιμένω ίσως
τους ανέμους που θυμίζουν μια γυναίκα του Βορρά.
“Άραγε ήσουν αγκάθι ξεχασμένο στο χέρι μου;
Με αντικρούει
και εξαπολύει τα παγωμένα της ρόδα στο κορμί μου.
Τότε εγώ αφήνω το βρεγμένο πουλί να πετάξει
στον ακάνθινο ουρανό της
για να επιστρέψει σαν βράχος θυσιαστηρίου
ή σαν ξεφτισμένο αγκάθι
και να της πει:
” Ας συναντηθούμε την προηγούμενη νύχτα”
Θα σε περιμένω.

 

`

*

Δολοφονημένος

Καταμεσής της γης βαδίζω
Όμορφος,
με παλάμες άδειες
και καρδιά ορθάνοιχτη στην ξαφνική μαχαιριά.
Παιχνιδιάρικος πόθος φαντάζουν όλα σε μένα
κι έχω ένα δέντρο να του μάθω
τη γραφή και το τραγούδι.
Έπειτα, το αφήνω πίσω μου
και συνεχίζω
καταμεσής της γης να βαδίζω.
Δολοφονημένος.

`

*

Παγιδευμένοι σε μια συνάντηση

Αναρριχήθηκες σε μένα
μέσα από το όνειρο
ή μήπως μέσα από τον λήθαργο;
Είσαι η παιδούλα μου η χαμένη
ή μήπως η ανέφικτη γυναίκα;
Μια γυναίκα που τον χρόνο της σκορπά
με τους περαστικούς
των δρόμων;
Σε σένα ήρθα ο σπιλωμένος, ο κενός,
εγώ ο πάντα προδομένος.
Με λήστεψαν..

Μες τη ζωή μου εφορμάς,
σφραγίζεις πίσω σου τη μνήμη.
Γυναίκα,
γυμνώσου απ των λόγων σου την τέφρα και πλησίασε
στου δρόμου την άκρη σε προσμένω.
Το συναπάντημά μας, η ολοκλήρωση της σκοτεινιάς
και η θανή του χρόνου.
Βυθίζει τα χέρια της στη μνήμη μου και με ξεπλένει
από τα σαπισμένα πλάσματα
από τη σκόνη, από τον καιρό.
από τον ίδιο μου τον εαυτό
με αποκαθαίρει.
Με σκεπάζουν τα χέρια της
κι αυτά αποκαλύπτουν
την καρδιά μου.
Ατσάλι!
Μια ιστορία το κορμί μου,
τα μέλη μου
άνυδροι αγροί.
ποτέ νερό δεν τα ποτίζει, ούτε η λησμονιά.

`

*

Δυο φορές

Η σιωπή στεκόταν εκεί σαν μάρτυρας.
Άνοιξα την πόρτα
και γλίστρησα έξω, σκαρφαλώνοντας
σ’ ένα περαστικό σύννεφο
Η σιωπή συνέχιζε να στέκεται εκεί σαν μάρτυρας.
Δύο φορές προκάλεσα βροχή
πέτρες φτιαγμένες από σκόνη..
Όμως δε βράχηκα.
Δυο φορές:
Νέφη από δόλιες αναμνήσεις
και δεν βράχηκα
μόνο άνοιξα την πόρτα
και γλίστρησα έξω
για να επιστρέψω.

`

*

Λήθη

Στη λήθη ξέχασα το σώμα και την ιστορία του
Τα μικρά πράγματα της ζωής μου
Στη λήθη εγκατέλειψα τη σκιά μου
Και το αστέρι του μεσημεριού
Με λησμονήσατε..
Κι έτσι κατακρημνίζομαι στη γη της αμαρτίας
Για να αναδυθώ και πάλι στους πικρούς ουρανούς.

μτφρ. Πέρσα Κουμούτση, Ανθολογία Σύγχρονης Αραβικής ποίησης, εκδ. ΑΩ, 2016.

Αναδημοσίευση από: http://www.poiein.gr/2019/09/16/rifaat-salam-1951-%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CF%84%CF%86%CF%81-%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%8D/