Μάτση Χατζηλαζάρου - Ψυχανάλυση

 Μη μιλάτε για μένα μες στο σπίτι

του κρεμασμένου

γιατί μόνη είμουνα σ’ αυτό το μέρος

και ποτέ δεν είχε σκοινί

ωρίμασα σαν το κυνήγι

μετά αποσπάστηκα απ’ το ράμφος μου

ξαπόμεινε εκεί αυτό το ευγενικό όργανο

που γυάλιζα κι ακόνιζα

το ωραιότερο απ’ όλα μου τα νύχια

αυτό που ήξερε να τρίζει κοντά στ’ αυτί μου

είσαι μια κρρρτς κρρρτς

Αμα-ζόνα κρρρτς κρρρτς

αυτό που κράδαινα πάνω απ’ τους αδύναμους

με τα μάτια μου χρυσά κουκούλια

αυτό το τελευταίο μου βέλος

ενάντια στον εαυτό μου

τότε αναγκάστηκα να πλεχτώ με τις βελόνες

αρχίζοντας απ’ τα κάτω

με κόπο

καθισμένη μπρος το παράθυρο με τις φοβίες

είναι μακρύ το γίγνεσθαι θηλιά θηλιά

τα κομπιάσματα του εγώ

που αρωματίζει τα μπράτσα του

όμως αγαπάει μέσα από καθρέφτες και λοξοτομές

πάντα τα όνειρα μιας καημένης μάνας εγχειρισμένης

καημένη μάνα τρελή

ποιος τυραννούσε τη μάνα μου

σ’ έναν μόνο άντρα είχε αφεθεί

άγχη ανυπαρξίας

χέρια μαραμένα φύλλα

πόσες μέρες ντροπής

ν’ ακούω σαν έπαιζα

τις οκτάβες των λυγμών

ή εκείνες με τα γέλια

ΚΑΤΩ ΟΙ ΘΕΑΜΑΤΙΚΟΙ ΘΕΑΤΕΣ

βαρέθηκα τη φυγή

μπρος στο φόβο της άμεσης ροής

ένα μεγάλο κίτρινο μήλο μες στο Παρίσι

είναι η πυξίδα για το φως

τα δέντρα επίσης φανερώνουν τους σκοπούς τους

όταν έρχονται να μας ξυπνήσουν το πρωί

εσύ δίπλα στις αισθήσεις μου

γυμνός σαν το ψωμί

φοβάμαι λιγότερο να πεθάνω

ναι ήλιε ναι σκιά

ναι σκοτούρες κουρτίνες καρέκλες

το βλέμμα σου να χαϊδεύει την κοιλιά μου ναι

τώρα γράφω τούτο και σ’ αγαπώ

με άσπρη αποδοχή σαν το χαρτί που ’χεις

και σχεδιάζεις

με δέρμα να λιποψυχεί από τρυφερότητα

να παραδίδεται στα σεντόνια μετά

από ’να μπάνιο καυτό

και με όλες αυτές τις μικρές σκόνες

αυτά τα χνούδια

που αναταράζουμε οι δυο με αγαλλίαση

σ’ αγαπώ

Μεταγραμμένο στα ελληνικά από τη συλλογή: Cinq (5) Fois, έκδοση G.L.M. Παρίσι 1949, με έξι χαλκογραφίες του Javier Vilato, σσ. 171-172

Πηγή: Μάτση Χατζηλαζάρου,  Ποιήματα 1944-1985, Ίκαρος 1989, σ. 171--172.

μόνη είμουνα σ’ αυτό το μέρος

και ποτέ δεν είχε σκοινί
ωρίμασα σαν το κυνήγι
μετά αποσπάστηκα απ’ το ράμφος μου
ξαπόμεινε εκεί αυτό το ευγενικό όργανο
που γυάλιζα κι ακόνιζα
το ωραιότερο απ’ όλα μου τα νύχια
αυτό που ήξερε να τρίζει κοντά στ’ αυτί μου
είσαι μια κρρρτς κρρρτς
Αμα-ζόνα κρρρτς κρρρτς
αυτό που κράδαινα πάνω απ’ τους αδύναμους
με τα μάτια μου χρυσά κουκούλια
αυτό το τελευταίο μου βέλος
ενάντια στον εαυτό μου

τότε αναγκάστηκα να πλεχτώ με τις βελόνες
αρχίζοντας απ’ τα κάτω
με κόπο
καθισμένη μπρος το παράθυρο με τις φοβίες
είναι μακρύ το γίγνεσθαι θηλιά θηλιά
τα κομπιάσματα του εγώ
που αρωματίζει τα μπράτσα του
όμως αγαπάει μέσα από καθρέφτες και λοξοτομές
πάντα τα όνειρα μιας καημένης μάνας εγχειρισμένης
καημένη μάνα τρελή
ποιος τυραννούσε τη μάνα μου
σ’ έναν μόνο άντρα είχε αφεθεί

βαρέθηκα τη φυγή
μπρος στο φόβο της άμεσης ροής

ένα μεγάλο κίτρινο μήλο μες στο Παρίσι
είναι η πυξίδα για το φως
τα δέντρα επίσης φανερώνουν τους σκοπούς τους
όταν έρχονται να μας ξυπνήσουν το πρωί
εσύ δίπλα στις αισθήσεις μου
γυμνός σαν το ψωμί
φοβάμαι λιγότερο να πεθάνω
ναι ήλιε ναι σκιά
ναι σκοτούρες κουρτίνες καρέκλες
το βλέμμα σου να χαϊδεύει την κοιλιά μου ναι
τώρα γράφω τούτο και σ’ αγαπώ
με άσπρη αποδοχή σαν το χαρτί που ’χεις
και σχεδιάζεις
με δέρμα να λιποψυχεί από τρυφερότητα
να παραδίδεται στα σεντόνια μετά
από ’να μπάνιο καυτό
και με όλες αυτές τις μικρές σκόνες
αυτά τα χνούδια
που αναταράζουμε οι δυο με αγαλλίαση
σ’ αγαπώ