Χρίστος Λάσκαρης - Ποιήματα

 

                                                  Η ΜΥΓΑ
                                 (ή μήπως η ψυχή του)

Κανένα όνειρο,
κι οι λεπτοδείχτες να ψαλιδίζουνε το χρόνο
μ' ένα ρυθμό μονότονο.
Άλλαζαν στο ημερολόγιο οι μέρες
εκείνος γέρναγε
ενώ μια μύγα
παγιδευμένη μαζί του στο γραφείο
όλο πάνω στο τζάμι εριχνότανε,
όλο πάνω στο τζάμι.


                                    ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΞΗ

Να υψωθώ
πάνω και πέρα από τη λέξη

στης ποίησης να μπω
την καθαυτό περιοχή
όπου
κανένα ωδικό πουλί
ή χλόης μουσική

παρά μονάχα ουρανός
και κείνο
τ' αγριοκυπαρίσσι.


                                   ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

Αυτά τα δέντρα,
αυτά τα ολάνθιστα
χαρούμενα δέντρα,
το ξέρουν άραγε
το έχουν καθόλου υποπτευθεί
πως θα 'ρθει ο καιρός της λύπης

καιρός που θα θυμούνται μονάχα.


                                      ΑΥΤΑ, ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΖΩΗ

Πρέπει να πεθαίνει κανείς ολότελα
όταν είναι μισοπεθαμένος.
Να βρίσκει το θάρρος να τελειώνει.

Αυτά,
ως προς τη ζωή.

γιατί η ποίηση,
τους αγαπάει τους απελπισμένους.


                                          ΤΑ ΡΟΔΙΑ

Η μέρα ήτανε ζεστή
και τα ρόδια
να κρέμονται στου πάρκου τη μικρή ροδιά
σαν παραγινομένα όνειρα,
δείχνοντας μέσα από βαθιά σκασίματα
το κόκκινο γέλιο τους.

Η Μαίρη, μια κοπέλα, είπε:
καιρός να κοπούν.


                                     ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Είμ' ένας άνθρωπος της πόλης, έλεγε.
Δεν ξέρω τίποτα από κήπους,
τίποτα απ' του καιρού το πέρασμα.
Ξέρω μονάχα από μοναξιά,
το δολοφόνο που έρχεται τη νύχτα
και το αλύχτημα του ρολογιού το χάραμα

όταν ξυπνάει το ασανσέρ
και κατεβαίνει ο πεθαμένος.


                             ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΚΑΒΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

Είναι μέρες τώρα
που γύρω στα μεσάνυχτα
ακούω κάποιον στο υπόγειο να σκάβει.

Σκάβει αργά
χωρίς να βιάζεται.

                               
                                              ΕΥΤΥΧΩΣ

Υπήρξα,
αλλά στο "λίγο".
Ευτυχώς!
Μες στο "πολύ"
θα χανόμουνα.


                                              ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

"Γεννήθηκα", γράφει,
"σε ένα σπίτι φωτεινό
και έπαιξα μέσα στους κήπους".

Ακολουθούν μισοσβησμένες φράσεις.

κι απότομα
σταματάει η γραφή
με ένα βογγητό

αφήνοντας όλόκληρη σελίδα άδεια.


                                  ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΕΙ

Αντιμετώπιζε τις Κυριακές με ποιήματα.
Όσο για τις υπόλοιπες ημέρες της βδομάδας
εργάζονταν
όπως κι εσύ.


                        Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ

Ακούστηκε πως αναστήθηκα,
πως γύρισα πάλι στη ζωή,
και είμαι ζωντανός
όσο και πρώτα.
Μπορεί να είναι κι έτσι.

Όμως,
ας μη γελιόμαστε.
Όσο και να αναστηθείς,
η παγωνιά του πεθαμένου
μένει.

ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Δεν ξέρει τίποτα η αυγή
όταν χαράζει ευτυχισμένη
και δυναμώνει
και σε ημέρα ξετυλίγεται˙

τίποτα  

από το σκοτάδι που ζυγώνει.

 ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

Αντίθετα με την ημέρα που φλυαρεί, 

η νύχτα είναι για έρωτα πλασμένη,

διακριτική και αθόρυβη, 

λες και υπάρχει 

για να συντροφεύει.

ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ

Πόσο θλιμμένα

είναι τα κρεβάτια

των ξενοδοχείων

που πάνω τους

μόνο πελάτες πλάγιασαν.

ΤΗ ΡΙΖΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

Τη ρίζα σκέφτομαι,

που όπως η καρδιά

θαμμένη είναι

μα δεν παραπονιέται

δουλεύοντας για τα κλαδιά,

τα φλύαρα φύλλα.

ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ Σ’ ΕΝΑ ΘΕΜΑ

Σαν τον καφέ και η ζωή.

Μόνο οι πρώτες ρουφηξιές

αξίζουν.

ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ

Δεν έρχεται όπως παλιά:

σα μια καλή φίλη

για ένα ευχάριστο απόγευμα.

Τώρα όποτε θα ‘ρθει,

θα ‘ναι για ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΗΡΞΕ

Θα πρέπει να υπήρξε.

Αλλιώς, πώς γίνεται να διατηρεί

μια τέτοια τρυφερότητα το χέρι μου

Πώς η καρδιά μου, χωρίς λόγο κάποτε,

σκιρτάει!

ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ

Κάθε πρωί μες στο κλουβί το καναρίνι

τρελαίνεται να τραγουδά.

Γιατί επιμένει, σκέφτομαι,

σα να μην έχει καταλάβει.

Εκτός κι αν παίζει θέατρο.

Η ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Το γελαστό φεγγάρι που κρυφόπαιζε

με τη μικρή τριανταφυλλιά

σκάλωσε μες στ’ αγκάθια της.

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

Ας δούμε το δέντρο.

Τι κάνει σε καιρό ανθοφορίας.

Κανόνας: δεν κρατάει

ποτέ τα άνθη του˙

πολλά τα ρίχνει.

ΕΚΤΟΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Τι κάνουνε σ’ ένα κρεβάτι;

Κοιμούνται η κάνουν έρωτα.

Εκτός απ’ την περίπτωση,

που παραμένουν σιωπηλοί

με μάτια καρφωμένα

στο ταβάνι.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη,

όταν την είδα

να έρχεται από μακριά:

μισή γυναίκα,

μισή όνειρο.

Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω

στεφανωμένη

με άνθη κερασιάς.

Τότε κατάλαβα

τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Διαβάζοντας αυτά τα ποιήματα

-ποιήματα που σου πήραν όπως γράφεις,

μια ζωή-

γίνεται αλίμονο φανερό

πως ποτέ δεν κατέβηκες

μες στο πηγάδι˙

κοίταξες μόνο,

ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΝ ΖΕΙ

Τον έρωτα τον ζει

μες στα ποιήματα

μα αν τον ρωτήσετε

θά ’θελε κι αυτός

να τον ζούσε στο κρεβάτι.

ΤΑ ΔΑΝΕΙΚΑ

Δεν έχει τίποτα να μου δώσει πλέον η ζωή.

Όσα μου έδωσε,

γυρίζει ένα- ένα και τα ξαναπαίρνει.

Ήταν μου λέει, δανεικά.

ΑΝΕΡΑΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Υπάρχουν βιβλία

που χέρι δεν τα χάιδεψε.

Έμειναν μια ζωή στο ράφι.

ΕΠΙΜΕΝΩ Σ΄ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ

Επιμένω σ΄ έναν άλλο κόσμο.

Τον έχω τόσο ονειρευτεί,

τόσο πολύ έχω σεργιανίσει μέσα του

που πιά

είναι αδύνατον να μην υπάρχει.

ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΑΥΤΑ

Παραμέλησα τη ζωή

για χάρη της ποίησης.

Και να το αποτέλεσμα!

Δεν ήξερα πως αυτά

πάνε μαζί.

ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

Το βράδυ που πέφτουμε στο κρεβάτι,

βρίσκει και μας επιτίθεται η ζωή.

Είναι όλες οι επιθυμίες μαζί.

Όλες οι στραγγαλισμένες επιθυμίες μας.

Δεν ωφελεί

να γυρίζουμε πλευρά.

                                                      ΕΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Φιλιά εχτές

και σήμερα

το βασανιστικό άρωμά της.

ΑΝΙΑ

Με δυσκολία προχωράει η ζωή,

σαν άρρωστο απομεσήμερο,

σαν Κυριακή

όπως σ' ένα μπαλκόνι το σκυλί

γαυγίζει από ανία.

Σ' ΑΥΤΟΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΡΟΣΒΑΣΗ

Δεν είναι για τον καθένανε ο ουρανός.

Σ' αυτόν έχουνε πρόσβαση

οι άγγελοι μόνο

και τα παιδιά

και όποιος στη ζωή

έχει πολύ υποφέρει.

Χρίστος Λάσκαρης(1931 - 11 Ιουνίου 2008)