Νίκος Εγγονόπουλος - Ο αφέντης της Καρύταινας

ο αφεντής της Καρυταίνας ο εξάκουστος εκείνος …
(Χρονικόν του Μορέως)

εις Ροβέρτον Levesque

Ποιός ειν’ αυτός που σήκωσε πολεμικό χαζράνι,
κι’ όλη τη νύχτα περπατεί, σε βαλτονέρια οδεύει,
το μέτωπο του κόσμησε με σέλινα και σμύρτα,
και σκέπασε τη γδύμνια του με λυρικά παλτά ;

Ποιός ειν’ αυτός που στα θαμπά της θλίψης μεσημεριά
μ’όλο τον κόσμο τάβαλε και βγήκε νικητής,
που μεσ’ στους κάμπους έσυρε ολόξανθες πλεξούδες,
γέμισε τάφρους κι’ εγκρεμούς με μάτια λαμπερά ;

Αυτός, που μεσ’ στα στήθια του ξανάζησε το μύθο
του όνειρου και της ζωής του νου και του κορμιού,
που είταν καράβι κι’ έφυγε να μην ξαναγυρίση,
που είταν σαν άγαλμα στητό σ’έρημούς αιγιαλούς ;

Που όταν ο ήλιος έδυε πίσω απ’ τα κορφοβούνια
εφάνταξε ολόλαμπρος ωσάν το σταυραητό,
που είναι της μητέρας καύχημα και της αυγής σκουτάρι,
της νύχτας άξιος εραστής σε μυστικούς σηκούς ;

Αν’ είναι αυτός π’αγαπήσαν οι δεκατρείς νεράϊδες,
προτού πλησιάση ας πάη να πιή τ’αθάνατο νερό,
κι αν είν αυτός ο λυτρωτής, ο εικονισματάρης,
προτού μιλήση, ο ίσκιος του ας σβύση κι’ ας χαθή.

Χρόνια τον επροσμένανε στα ερειπώμενα σπίτια
και σε καθρέφτες σκοτεινούς, στα τζάμια τα κλειστά,
καρδιές που ώργωσε βαθειά ο πόνος της αγάπης,
μάτια που ώργισε φριχτά των πόθων ο καϋμός.

Κι’ ως έρθη, το πελέκι του, ψηλά θαν το σηκώση,
θα θρέψη μ’αίμα ποταμούς ηρωϊκή φωτιά,
τα σπλάχνα που ξέρριζωσε στους άνεμους θα σπείρη,
και θα σταθή εκδικητής στό Κάστρο της Σιωπής.

Η επιστροφή των πουλιών (1946)