Κωστής Παλαμάς - Εν άνθος

Και στην Ακρόπολη, στο βράχοτον ιερόέν άνθος φύτρωσε μονάχοχλωρό χλωρό. 5Έν άνθος όμοιο με ανεμώνηπεραστική,αθώρητο σ’ όποιον σιμώνειστα ύψη εκεί. Τα μάτια ανοίγοντ’ εκεί πέρα10καθώς βρεθούν,και με τον ξάστερον αιθέρασμίγουν, μεθούν. Εκεί θαμπώνουνε τα μάτιασκόρπια μπροστά15καμένα λείψανα, κομμάτιαλαχταριστά. Κι η φαντασία αμέσως βλέπειη μαγικήγυμνή και δίχως καμιά σκέπη20απάνου εκεί την Ομορφιά, που τρισμεγάλη,παντοτινή,μέσ’ απ’ το μάρμαρο προβάλλεικαι δεν πονεί. 25Και κάθεται σε δόξας θρόνο,και δε γελά,δεν κλαίει και δεν πλανά, και μόνοφεγγοβολά! Και στην Ακρόπολη, στο βράχο30τον ιερόξανοίγω τ’ άνθος το μονάχοκαι το ρωτώ: —Άνθος, που μοιάζεις με ανεμώνηπεραστική,35ποιά μοίρα σ’ έριξε εδώ, μόνηκαι φτωχική; Εδώ από τ’ άστρα η Τέχνη φτάνει,και λάμπει η γη,κι έπλασε η Φύση εσέ βοτάνι40για μιαν αυγή. Εδώ δεν έρχεται η παρθέναη γελαστήγια να σε κόψει και μ’ εσένανα στολιστεί. 45Εδώ μ’ ευλάβεια και το αγέριμόλις φυσά·ποτέ σ’ εσέ δεν έχει φέρειλόγια χρυσά, γλυκά φιλιά από τα ταιράκια50κι από Ομορφιές·δεν έχεις άλλα λουλουδάκιαγια συντροφιές. Ο Παρθενώνας με φεγγάριτη νύχτα εδώ55νικάει στη δόξα και στη χάρητον ουρανό. Κι οι έξι αλύγιστες Παρθένεςστέκουν κι αυτέςλαμπρόστηθες και λαβωμένες60και λατρευτές. Κι αγάλματα, πέτρες, κολόνεςχωρίς χαράσκόρπια τα βλέπουν οι αιώνεςκαι παγερά. 65Σμίγουν εδώ θεοί και χρόνοιπαλιοί, χρυσοί.Εδώ φτωχή, κρυφή ανεμώνη,τί θες εσύ;— Και στην Ακρόπολη, στο βράχο70δειλά δειλάμε βλέπει τ’ άνθος το μονάχοκαι μου μιλά —Εγώ είμαι τ’ άνθος το παρθένοκαι το κρυφό·75από τον κόσμο μακρυσμένοτο φως ρουφώ. Κι ανθώ και χαίρομαι τα κάλληπου έχ’ η ζωήμακριά απ’ τα πλήθη κι απ’ τη ζάλη80κι απ’ τη βοή. Κι από του κάμπου τ’ άνθη τ’ άλλαστέκω μακριά,δειλό, λιγόζωο, μια στάλα,μες στη σκιά. 85Μες στη σκιά που ρίχνει εμπρός μουμια πέτρα απλήξεχνώ την ψεύτικη του κόσμουφεγγοβολή. Κι αγνώριστο, κι αχνό, μια στάλα,—90ζω ταιριαστάμε τα λαμπρά, με τα μεγάλα,με τ’ ακουστά. Γιατί στον κόσμο είναι ζευγάριχαρά του νου95και η δόξα του τρανού κι η χάρητου ταπεινού. Γιατί στον κόσμο —άκου και τ’ άλλο—και στον καιρόδεν είναι τίποτε μεγάλο,100ούτε μικρό. Γιατί σαν τ’ άστρο φως αφήνεικαι το ξανθότ’ άνθος, γιατί και τ’ άστρο σβήνεισαν τον ανθό. 105Κι ο Παρθενώνας φεγγοβόλοςπου εδώ θωρώερείπιον είναι, ερείπιον όλοςλυπητερό. Ενώ σ’ εμένα φτωχά νιάτα,110διαβατικά,όλα είν’ απείραχτα, δροσάτα,κι αρμονικά. Εγώ είμαι τ’ άνθος που κρυμμένο,τρεμουλιαστό,115με δροσοδάκρυα ραντισμένοκαι γελαστό, μέσα στα κάλλη, στη γαλήνητη ζωντανήπου η Τέχνη απλώνει και που αφήνει120παντοτινή, σκορπίζω μιαν ανατριχίλα,μια νέα ζωή,σα μου χαϊδεύει τ’ αχνά φύλλααύρας πνοή. 125Και τα λιθάρια τ’ ακουσμένακαι τα παλιάνομίζεις παίρνουν κι από μέναφεγγοβολιά. Και κοίτα! καθεμιά Καρυάτις130που καρτερείκαι στέκει με την ομορφιά τηςτη λαμπερή και τίποτε δεν έχει πλάνοκι ανθρωπινό,135μου φανερώνει, πριν πεθάνω,τον ουρανό. Και κοίτα! καθεμιά Καρυάτιςγλυκά γλυκάθαρρώ με βλέπει στα όνειρά της140τα μυστικά. Εδώ στη δόξα των αιώνων,στο φως του νου,που στέκει η Ομορφιά σε θρόνον,άστρο ουρανού, 145εδώ στην έρμη αθανασία,είμαι η καρδιά,η νιότ’ η αγάπη κι η θυσία,και η μυρουδιά κάποιας παράδεισος· μαζί σου150με δένει τί;τί άλλο ακόμα;— Είμαι η ψυχή σου,Ποιητή! Πηγή:  Τα μάτια της ψυχής μου, Ενότητα «Τα όνειρα» Μελίνα Τανάγρη -'Ενα άνθος