Άγγελος Σικελιανός - Το ταχυδρoμικό περιστέρι (απόσπασμα)

[...] Ἄ, νὰ δεχτῶ αὐτὸ ποὺ λέει νὰ μὲ χωρίσει,
νὰ σπάσει ὁ ὕστερος ὁρίζοντας γιὰ μένα,
νὰ σπάσει ὁ κύκλος ὁ στερνὸς τοῦ ἑαυτοῦ μου,
καὶ νὰ βυθίσω στὸ ζεστό, ζεστὸν ἀγέρα
τοῦ πρώτου κήπου ποὺ φτερούγισα
τοῦ πρώτου παράδεισου,
τοῦ πρώτου,
ποὺ ἕνα χέρι Ἀνθρώπου
ἐθέλησε νὰ τὸν χαλάσει
ἀνάμεσα ἀπ᾿τοὺς ἄλλους τοὺς ἀνθρώπους
κ᾿ἐθέλησε νὰ τὸν σκοτώσει στὴν καρδιά μου !...
Μὰ νά, ἡ καρδιά μου ὡρίμασε μονάχη της,
κι ἀνοίγει μονάχη σὰν καρπὸς. . .
Ἀνοίγει σάμπως καρπὸς
ποὺ τὸν ἐκλώσησε ἕνας ἄλλος ἥλιος,
μιὰ νοσταλγία ποὺ ἤτανε βαθιά μου πάντα,
ἡ νοσταλγία ποὺ ἤτανε βαθιά μου πάντα,
ἡ νοσταλγία ποὺ πάντα ἦταν βαθιά μου. . .
Λύνεται τώρα ἡ καρδιά μου μέσα στὸ Ἕνα,
στὸ Ἕναμέσα καὶ τὸ Πᾶν. . .

Τῆς φυλακῆς τὰ σίδερα κοπῆκαν πιά.

Στὴν ὕστερη κορφὴ ἀνασαίνω

τοῦ Σταυροῦ. . .

Ἐδῶ εἰσ᾿, ἀγάπη μου, λοιπόν ;

Στὸ ὕψος τοῦτο

ὁ ἴλιγγος πιὰ δὲ μὲ ζαλίζει,

δὲ μ᾿ἀγγίζει. . .

Ἐδῶ εἰσαι πάντα, ἀγάπη μου,

ἐδῶ εἰσαι κάτω ἀπ᾿τὴν καρδιά μου. . .

Κ᾿Ἐσεῖς ἀνθρῶποι, Ἐσεῖς ἀνθρῶποι,

- τάχατε μ᾿ἀκοῦτε ; -

Πεθαίνω κι ἀνασταίνομαι. . .

Μ᾿ἀκοῦτε ; Νά την ἡ ὕστερη πνοή μου

γιὰ Σᾶς :

«Εἰρήνη !... Εἰρήνη !... Εἰρήνη !...