Έλα,
πλύνε τις λέξεις.
Να φτάσεις στο καθαρό ήχο
των συλλαβών,
δίχως παραβολές και συνειρμούς,
χωρίς εκπνοές διοξειδίων.
Να γράφεις φθινόπωρο
και να μη σε πλακώνει
η θλίψη,
να λες χαρά όπως την κελαηδάει
το πρωινό πουλί.
Άκου,
όλα τα θρήνησες,
κι αυτά που έχασες
και τ’ άλλα που σου ’μειναν,
τα παρελθόντα και τα μέλλοντα,
τα πονεμένα.
Γυρίζουν τώρα τα λόγια σου
κατάρα, αλλού,
γυρεύοντας την αθανασία
στις οξειδώσεις
-έμαθες να πλανεύεις
στην κρύα ορφάνια.
Αυτό που δεν τραγούδησες
μ’ αρέσει,
το ελαφρύ κύμα των φθόγγων,
η διέγερση
των αυθύπαρκτων αισθήσεων,
έλα.
Λούσε το ποίημα στην πηγή,
να πάρει φως,
στη διαύγεια των πρώτων
νοημάτων
-πριν συσσωρεύσει η μνήμη
τα συντελεσμένα, αλλιώς,
άλλη η γλώσσα του.
Έλα,
ξέπλυνε την ψυχή σου,
διώξε τη σιωπή,
όλη τη βάρβαρη κι ευλογημένη,
γράψε!
Βαγγέλης Φίλος
Από το βιβλίο, Αλλιώς πώς; Εκδόσεις Γρηγόρη, 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου