Είσ’ ακόμα στη ζωή γλυκιά μητέρα
ζω κι εγώ, γριούλα μου, έχε γεια
ας φωτίζει το καλύβι σου εκεί πέρα
μ’ ένα φως ανέσπερο η βραδιά.
Μου ’παν για την έγνοια που σε δέρνει
και τον πόνο σου για μένα τον πνιχτό
παίρνεις, λένε, τα σοκάκια τυλιγμένη
στο φτενό, παλιομοδίτικο παλτό.
Και φαντάζεσαι συχνά μέσα στο γκρίζο
το σκοτάδι, κάποιο θέαμα τρομερό
στην ταβέρνα μεθυσμένος καυγαδίζω
και μου μπήγουνε μια κάμα στο πλευρό.
Έλα, ησύχασε και βγάλε απ’ το κεφάλι
τις ιδέες τις κακές του εξαποδώ
δε θα γίνω τόσο πότης και ρεμάλι
για να φύγω απ’ τη ζωή προτού σε δω.
Έχω μείνει τρυφερός και θέλω μόνο
ν’ αληθεύει τ’ όνειρό μου το παλιό
να ξεφύγω απ’ το φιλόνικό μου πόνο
και στο σπίτι μας να ’ρθω το ταπεινό.
Θα γυρίσω, όταν του κήπου μας τα κλώνια
ανοιξιάτικα μυρίσουνε στη γη
μόνο μην έρθεις σαν άλλα χρόνια
στοργικά να με ξυπνήσεις την αυγή.
Μη ξυπνάς αυτό που ’χει περάσει
μη σκαλίζεις τους ανίατους καημούς
η ζωή μου έχει πρόωρα χορτάσει
από κούραση και πίκρες και χαμούς.
Δε θα κάνω πως ζητάς την προσευχή μου
είν’ ανέφικτος στο χτες ο γυρισμός
μόνο εσένα έχω ακόμα δύναμή μου
μόνο εσύ το ασύγκριτο είσαι φως.
Κι έτσι, αψήφησε την έγνοια που σε δέρνει
και τον πόνο σου για μένα τον πνιχτό
και μη παίρνεις τα σοκάκια τυλιγμένη
στο φτενό, παλιομοδίτικο παλτό.
(Μετάφραση: Αλέξης Πάρνης)
Ο Αλέξης Πάρνης διαβάζει Σεργκέι Γεσένιν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου