Ορέστης Αλεξάκης - Ποιήματα

ΑΥΤΟΣΥΣΤΑΣΗ

 

Με λένε Ορέστη μα στη λέξη

μη σταθείς

 

Παρακαλώ προσπάθησε

πίσω απ’ τη λέξη

μα δεις τη νύχτα του χιονιού

και του αγριμιού

το μάταιο μες στην ερημιά ν’ ακούσεις κλάμα

 

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΣΥΛΛΑΒΟΣ

 

Μεγάλα μάτια του Θεού

που ξαγρυπνάτε εντός μου

 

φοβάμαι να καθρεφτιστώ

στα σκοτεινά νερά σας

 

μη γίνω αέρας και χαθώ

μη γίνω φως και σβήσω

 

ΑΠΕΙΛΗ

 

Και πάλι ρόδινοι νυγμοί

στην άδεια νύχτα

 

σταγόνες μνήμης

στην τυφλή σπηλιά μου

 

ένα πουλί από φως στο μαύρο φόντο

ρίγη κελαϊδισμού

 

φοβάμαι  πάλι.

 

(Η ΛΑΜΨΗ, 1983)

 

ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ

 

Πώς βρέθηκα λοιπόν ανεβασμένος

πάνω σε τούτο το

κωδωνοστάσι;

Νύχτα κι αγέρας σκοτεινός φυσάει

κι όπως βαριά στενάζουν οι καμπάνες

με διαπερνά το ρίγος της αβύσσου

 

Κατρακυλώ στη σιδερένια σκάλα

Κι αν όμως είν’ η θύρα κλειδωμένη;

Κι αν ίσως δεν μπορώ να ξεκλειδώσω;

 

Νιώθω νερά στα πόδια μου

κοάζουν

τριγύρω μου βατράχια

με φωτίζει

ξάφνου ο θαμπός φανός του νεωκόρου

που σκύβει από ψηλά και μου φωνάζει

 

Ανέβα πάλι επάνω χριστιανέ μου

τι θέλεις τέτοιαν ώρα στο πηγάδι

Θα σε τραβήξουν κάτω τα τελώνια

 

Κι απορημένος κάνει το σταυρό του

 

ΚΑΙ ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΓΙΑΤΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΕΙΜΑΙ

 

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν

τα καραβάνια

των λησμονημένων

 

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν

σκιές νεκρών

μορφές αγαπημένων

 

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές

Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

 

Είναι που κλείνεις τις

καταπακτές

και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

 

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ

σα να πιστεύω πως

υπάρχω ακόμα

 

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό

Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

 

Ο ΛΗΞΙΑΡΧΟΣ

 

Ίσως λοιπόν

πίσω από τόσους χωρισμούς

να βρεις κι εσύ το νόημα της ζωής σου

καρφώνοντας στην όχθη του αχανούς

βίγλα του ακατανόητου

τη σιωπή σου

 

Γιατί κι ο χρόνος γέρων είναι και κυφός

κι όση σοφία θησαύρισες καπνός και σκόνη

Δε μένει παρά λίγο γκρίζο φως

Κι ο σκοτεινός Ληξίαρχος που ζυγώνει

 

(Ο ΛΗΞΙΑΡΧΟΣ, 1989)

 

ΨΑΡΑΔΕΣ

 

Σούρουπο μαζεύτηκαν στα μουράγια

και σιωπηλοί κοιτούσαν

από κει – κεριά στα χέρια τους κρατώντας αναμμένα

– τις βάρκες που ξεκίνησαν αθόρυβα η κάθε μια την

άλλη ακολουθώντας

και μπρος απ’ όλες τη μεγάλη βάρκα

μ’ ένα μικρό φανάρι μωβ στην πρύμνη

με τους σωρούς των λουλουδιών με το σταυρό

με τον παπά φορώντας άμφια

με το φέρετρο

 

(ΘΙΑΣΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΈΔΡΑ, 2006)

 

Η ΕΚΦΟΡΑ

 

Τέλειωσε πια η ακολουθία

Γιατί να πάμε μέχρι εκεί;

– Πόσο βαραίνει η Κυριακή

πίσω από μια μουντή κηδεία

 

Βήμα νωθρό και κουρασμένο

Πρόσωπα γύρω μας θολά

– κάποιος ξεχνιέται και γελά

κάποιος μιλά για πεπρωμένο

 

Αύριο πάλι στο γραφείο

Χειμώνας νύχτωσε νωρίς

Προς τι λοιπόν ν’ αργοπορείς

στο σκυθρωπό νεκροταφείο;

 

Πάνω απ’ τον λάκκο μαζεμένοι

Ζηλεύω αυτούς που βλέπουν ματς

μασούν φιστίκια πίνουν σκατς

Τι αργά που η κάσα κατεβαίνει

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

 

Άνοιξη βέβαια    πάμφωτος καιρός

Σαν πρόκληση στη μοίρα και στον Άδη

Παντού τριγύρω κήπος θαλερός

– οργιαστικός της βλάστησης χορός –

κι εκεί στη μέση πέτρινο πηγάδι

Στο φιλιατρό η μητέρα καθισμένη

κοιτά το πρόσωπό της στο νερό

Σαν λίγο μακρινή   λίγο θλιμμένη

Δίπλα της πάντα χαμογελαστός

με το λευκό κοστούμι του ο πατέρας

 

Μου γνέφει να πλησιάσω και να μπω

 

Στο φως μιας αβασίλευτης ημέρας

 

Η ΤΡΙΤΗ ΦΑΣΗ

 

Στην πρώτη φάση ανύποπτοι προσέρχονται

Απολαμβάνουν τη ζωή

τη μουσική τον έρωτα τη φύση

Αυτή την άπεφθη ηδονή του υπάρχειν

 

Στη δεύτερη όμως φάση κάτι αλλάζει

Θαμπώνουν κάπως γύρω τους οι εικόνες

Γεύση φθοράς στα χείλη τους πικρίζει

Ένα περίεργο ρίγος διατρέχει

σαν κάτι να τους απειλεί

Νιώθουν λιγότερο οικείο τον κόσμο

 

Τέλος στην τρίτη φάση επισυμβαίνει

το μαγικό αναπότρεπτο Αναβλύζει

μια μουσική απ’ τα βάθη της ψυχής τους

Νιώθουν να χάνουν το υλικό τους βάρος

Η σκέψη τους αφειάζει η βούλησή τους

ακινητεί σαν παγωμένη λίμνη

Τους έλκει το απροσδιόριστο

Τους προσκαλεί “το πέραν πάσης μνήμης”

Ακουλουθούν μιας μυστική βοή

Και κατεβαίνουν σιωπηλοί

τη σκάλα

 

(ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΩΝ, 2009)

 Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/i-sfinga-tis-piisis/