οὐ γὰρ πὼ ποτὲ ὧδε γ’ ἔρως φρένας ἀμφεκάλυψες
Ιλιάδα, Γ 442
Τους πήρε ο ύπνος γυμνούς
και ήταν όλη μες στην αγκαλιά του.
Ποτέ άλλοτε δεν την πόθησε τόσο πολύ.
Μόνον όταν τον άγγιξε ο Θάνατος.
Χάμω στο πάτωμα τα διάφανα πέπλα της
και δίπλα η τρυπημένη ασπίδα του.
Απ’ τα καράβια των Αχαιών ανέβαινε τώρα
η σκοτεινή βοή που θ’ αφάνιζε την Τροία.
Και μέσα στην καταχνιά της κάμαρης
η Αφροδίτη, γριά σκεφτική, να τους κοιτάζει.
Πού είναι τα πουλιά; εκδ. Κέδρος, 2004.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου