Χρίστος Λάσκαρης - Τρία ποιήματα για τον πατέρα

 Μνήμη

Ο ίσκιος του,

που μες στην άδεια πολυθρόνα ζωντανεύει,

στον τοίχο ο παλιός

που ξυριζότανε καθρέφτης

κι αυτά τα βήματα της μάνας μου που συγυρίζει

αναστενάζοντας αριά και που.

Έξω,

μια βουρκωμένη μέρα που θυμίζει

ότι περάσανε νεκρό.

Μαζεύομαι στο παλτό μου όσο μπορώ·

κι έτσι καθώς

στο κουρασμένο χέρι ακουμπώ το πρόσωπό μου,

θυμάμαι:

ήταν σ’ αυτή

την πολυθρόνα βουλιαγμένος

κι άκουγε κάθε βράδυ τη φωτιά

να ροκανίζει τα χρόνια του σε στάχτη.

Έξω περνούσε ο άνεμος,

και βήχοντας

ο έρημος Μολέσκης..

Όνειρο

Στο σπίτι μας πάλι:

ο πεθαμένος πατέρας μου

μου χαϊδεύει τα μαλλιά,

η μάνα μου ράβει.

Όταν ξυπνήσω

θα είναι δύσκολα.

Τα αναφιλητά

Ξύπνησα από ‘να παρατεταμένο αλύχτημα.

Λύκου θα ‘τανε,

γιατ’ ήτανε τόσο μοναχικό

και λυπημένο.

Δεν είχα ακόμη συνέλθει,

όταν άκουσα στη διπλανή κάμαρη,

αναφιλητά.

Ο πατέρας μου,

έκλαιγε μες στον ύπνο του.