Βερονίκη Δαλακούρα - Μιμίκα

ΟΠΩΣ Η ΕΡΩΜΕΝΗ που τρέχοντας στον εραστή
–όχι το αντίθετο, ειδάλλως δε θ’ ακριβολογούσα–
Με οδηγό το φεγγάρι στο τέλος χάνεται
Όταν αυτό βυθίζεται σε δροσερό πλήθος νεφών,
Έτσι η σκέψη γυρνά σε σένα
Τέλεια σχέση των αποστάσεων, για να λοιδορήσει
Τον αντικατοπτρισμό μιας χλιαρής απεικόνισης.
Σκοτεινιάζει, οι αιχμές των λεπιδοφόρων λέξεων
Σε αρκετά μεγάλη απόσταση από το κέντρο
Της εικόνας που αναπλάθεται
Θα καταστρέψουν το ιδιαίτερο χρώμα
Του κόσμου που σίγουρα θα έχανε την ουσία.
Τραγουδιστό χάος λοιπόν
Η μνήμη –σημαίνον φρίκης, πηγή των ορυκτών–
Το βάθος μετρά του αισθήματος.

Βράδυ έρχεται το μεγάλο καράβι

Γεμάτα κραδασμούς τα σωθικά του

Δεν θυμάμαι κι όμως ο χρόνος ή

Η προσομοίωσή του

Επανέρχεται μέσα από τον πεζό λόγο

Που στοχάζεται και τόσο λίγο ταιριάζει

Στον ποιητή, ιδίως αν αυτός είναι γυναίκα.

Βύθισμα σε σκόρπιες εικόνες

Ασύνδετες· η χαλυβουργία του σεξ

Διευθύνει την κίνηση, είναι άλλωστε φυσικό –,

Η άφωνη φρίκη εξακολουθεί να γρυλίζει

Σε διάλεκτο που αντικαθιστά τη μουσική.

Αγαπώντας σε λοιπόν γέρο της εφηβείας

Την εμπειρία προσπαθώ να μεταφέρω

Στη φίλη της νιότης, ξεχνώντας

Πως αυτό ειδικά ποτέ δεν

Κοινοποιείται ενώ και το πιο ισχνό

Δημιούργημα μ’ αυτό μπορεί να συγκριθεί.

Μαζί του το 197.. άκουγα τη Solemnis

Οι αστράγαλοί μας δεμένοι με δερμάτινο κορδόνι

Κανείς δεν θα σκεφθεί ότι αυτές οι στιγμές

Σαν υπερμεγεθυσμένο χέρι θα προκαλέσουν σύγχυση

Όχι μόνο στον φωτογράφο αλλά και στον χαράκτη

Που ακολουθώντας τη δική του τεχνική

Τυπώνει την ίδια έμπνευση συνήθως εις πολλαπλούν

Επιβάλλοντας στους μελλοντικούς αγοραστές

Μιαν ακούσια συγγένεια μέσ’ απ’ τη μουσική

Από τη μελωδία που τον καρπό θα διεγείρει

Του πιο θλιβερού θάμνου

Ώς την επανάληψη του τυμπάνου που εξωραΐζει

Περαστικές, ιδιοφυείς σκέψεις

Μιας ηλίθιας – ή το αντίστροφο.

Ξεφυλλίσαμε τόσα βιβλία όσο διαρκούσε

Η παρακμή· τώρα στο διπλανό δωμάτιο

Που ποτέ δεν υπήρξε, κάποιος φτυαρίζει θάνατο

Υποδεχόμενος χώμα. Κλείνω τα μάτια

Αγαπητό νυχτόβιο, κατρακυλώντας

Ώς τα σύνορα αυτής της ζεστής πόλης που

Συνήθως αρνείται να δεχτεί

Τύπους σαν εμένα.

Άγρια αγγελική φωνή, Άγρα 1997.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ της ποιήτριας Μαρίας Ευ. Σύρρου