Όμως δεν ήρθες ποτέ με το βράδυ-
Καθόμουν τυλιγμένη με των άστρων το σάλι.
…Και κάθε που άκουγα στο σπίτι την πόρτα να χτυπά,
Ήταν η ίδια μου η καρδιά.
Τώρα κρέμεται πάνω από κάθε ανώφλι,
Και της δικής σου πόρτας ακόμη.
Ανάμεσα σε φτέρες σβησμένα ρόδα φλογισμένα
Μες σε γιρλάντα μαραμένη.
Στο χρώμα των βατόμουρων έβαψα τον ουρανό
Με το αίμα της δικής μου καρδιάς.
Όμως δεν ήρθες με το βράδυ
Περίμενα με παπούτσια χρυσά.
Μετφρ: Ιωάννα Αβραμίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου