Emilio Paz - Επιστολή για τον Σκόρσα και τους ποιητές

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΟΡΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Αγαπητέ συγγραφέα, αν διακατέχεσαι από επιθυμίες για μεγαλοσύνη

μη γράφεις ποίηση,

μη ξοδεύεις τη ζωή των δέντρων

σε κείνες τις κόλες που φυλάνε τα γράμματά σου.

Απέφυγε την αποψίλωση

και δώρισε κάποια ελπίδα στον κόσμο.

Όχι, όχι μη γράφεις για τον εαυτό σου

αν είσαι ένας άνθρωπος με αιδημοσύνη,

γιατί οι ποιητές δε ξέρουν από αιδημοσύνη

και γι’ αυτούς, το ιδιωτικό είναι δημόσιο

και το εσωτερικό επιδεικνύεται στο ράφι

όπου προσφέρεται η ζωή.

Απέφευγε να γράφεις ποιήματα,

καλύτερα είναι να πίνεις ένα φλιτζάνι καφέ

και άκου τα τραγούδια των Queen.

Χάρισε στον εαυτό σου την ευκαιρία του να είσαι ευτυχής

και μη τον καταδικάζεις στη δυστυχία της γραφής,

στα σχόλια της κριτικής,

στο να είναι εθισμένος στις φλύαρες σκιαμαχίες του διαδικτύου,

να είναι ένα ζώο εγκλωβισμένο σε κάποιο βραβείο

ή να είναι ένα εργαλείο μελέτης σε κάποιο κολέγιο.

Απέφυγε να είσαι μια κούκλα βιτρίνας όπου πάνω της κρεμάνε γράμματα

και ιδέες τόσων μικρών παιδιών

που αρνήθηκαν να γίνουν αστροναύτες

και το μόνο που τους μένει είναι να γίνουν ποιητές.

Παρακαλώ, απέφυγε το άγχος μην ακολουθείς την επιστολή του Σκόρσα

και ξεκουράσου παίζοντας με το σκύλο σου η με το γάτο σου,

που χουζουρεύουν στον καναπέ

βλέποντας καμιά σειρά στο Νέφτλιξ.

Απέφυγε την κόπωση,

τον ατέλειωτο ψίθυρο,

τις καταδικαστικές ματιές,

τα δάχτυλα που σημαδεύουν τη πληγή,

την ύλη που βρίθει στα στόματα

των αγριεμένων λογοτεχνικών κριτικών,

του να δολοφονείς δέντρα για να κατασκευαστούν φύλλα

για τα βιβλία σου που είναι έτοιμα για τύπωμα.

Γιατί το να γράφεις σημαίνει να λησμονείς

να ταΐσεις τις μασκότ σου,

από το φλιτζάνι του καφέ πάνω στο τραπέζι,

να χαιρετίσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα στα γενέθλιά τους,

να επισκεφθείς ένα φίλο σου στη φυλακή,

να δώσεις ένα καθημερινό φιλί στο ταίρι σου.

Απέφυγε το μαρτύριο και την κόπωση,

πάψε να γράφεις και μην εκθέτεις τη ζωή σου.

Γιατί από την ποίηση ο άνθρωπος δεν τρώει,

γιατί από την ποίηση δεν πεθαίνει.

Γιατί από την ποίηση κάποιος γίνεται αιώνιος,

αλλά οφείλει να προσφέρει κάτι σε αντάλλαγμα

και όλα αυτά που ο ποιητής προσφέρει

είναι η ζωή του που σιγά σιγά ξοδεύεται.

ΑΟΡΑΤΟΣ

Ο άνθρωπος θέλει να είναι αόρατος.
Του προκαλεί φόβο ο θάνατος
που τον χτυπά στον ώμο
κατά τη διάρκεια κάθε νύχτας,
και κάθε πρωινό.
Θέλει να είναι αόρατος
και ο θάνατος να μην τον βλέπει.
Αλλά δε ξέρει ότι ο θάνατος
ήδη ξέρει τις προθέσεις του
και γι αυτό κοιμάται μέσα στη καρδιά του,
ελπίζοντας ότι θα ξυπνήσει
και ότι θα το πάρει μαζί του.
Ο αόρατος άνθρωπος επίσης πεθαίνει
αλλά κανένας δεν το αντιλαμβάνεται αυτό.
Ούτε για τη φωνή του
ούτε για τους φόβους του
ούτε για τα δάκρυά του
ούτε για τα παλιά του όνειρα.
Γιατί πεθαίνει,
σιγά σιγά,
από τη στιγμή που ήρθε στη ζωή,
γιατί από τη φάση του εμβρύου
ο θάνατος τον συνοδεύει.
Ο θάνατος όλα τα βλέπει
και όλα τα ακούει.
Γι’ αυτόν κανείς δεν είναι αόρατος.

Μετάφραση: Στέλιος Καραγιάννης