Ένας άντρας βαδίζει μόνος στο πάρκο και πλάι του
βαδίζει μια γυναίκα, μόνη κι αυτή. Πώς το γνωρίζουμε;
Είναι σαν να υπάρχει μια γραμμή ανάμεσά τους,
σαν γραμμή σε αγωνιστικό χώρο. Κι όμως, σε μια
φωτογραφία θα έμοιαζαν με παντρεμένο ζευγάρι,
καταπονημένοι ο ένας απ’ τον άλλον και από τους
πολλούς χειμώνες που έχουν αντέξει μαζί. Σε άλλη
περίσταση, πιθανόν να ήταν δυο άγνωστοι που έμελλε
να συναντηθούν τυχαία. Της πέφτει το βιβλίο· σκύβοντας
να το σηκώσει, αγγίζει κατά λάθος το χέρι του και η
καρδιά της ανοίγει διάπλατα σαν παιδικό μουσικό κουτί.
Κι από το κουτί ξεπηδά μια μικρή ξύλινη μπαλαρίνα.
Εγώ το δημιούργησα αυτό, σκέφτεται ο άντρας· αν και
μπορεί να περιστρέφεται μόνο γύρω από τον άξονά της,
εξακολουθεί να είναι ένα είδος χορεύτριας, όχι απλώς ένα
κομμάτι ξύλο. Αυτό πρέπει να εξηγεί και την αινιγματική
μουσική που έρχεται από τα δέντρα.
Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός, Δήμητρα Κωτούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου