Δεν μετανιώνω, δεν κλαίω, δεν γκρινιάζω,
Σαν την αχλή απ' τις μηλιές όλα περνούν,
Στο χρυσαφί του φθινοπώρου ξεθωριάζω,
Τη νιότη, αλίμονο, οι πόθοι δεν βαστούν.
Σάμπως αλλιώτικα χτυπάς καρδιά μου τώρα,
Μια ψύχρα σ' άδραξε που σέρνονταν ξοπίσω
Και το χαλί που οι λεύκες στρώσαν από ώρα
Δεν με καλεί ξυπόλητος να σεργιανίσω.
Πνεύμα αλήτικο! πιο λίγο ολοένα, δίχως βιάση,
Δαυλίζεις ανόρεχτα των χειλιών τη φωτιά.
Ω φρεσκάδα μου, στα καμένα σου δάση,
Γίναν στάχτη τα πάθη κι η άγρια ματιά!
Λάμα που στόμωσε πια η λαχτάρα,
Ζωή, μήπως σε όνειρο έχεις κουρνιάσει;
Μη και σε ρόδινο φαρί μες στην αντάρα
μιας άνοιξης αχνόφωτης έχω καλπάσει;
Αργά η φθορά στο καταπόδι μας σκορπίζει,
Χάλκινα φύλλα απ' του σφεντάμου την κορφή...
Ευλογημένο ας είναι ό,τι ανθίζει
Πάνω στο χώμα μια φορά πριν μαραθεί.
μτφρ-απόδοση: Δημήτρης Νικηφόρου, 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου