Γιάννης Ρίτσος - Αναπότρεπτο

Έφυγαν ένας ένας. Περιμέναμε. Δεν ξαναγύρισαν.
Πως γίνεται να συνηθίσεις σε τόσο χωρισμό;
Ούτε βουνά, ούτε δέντρα, ούτε σπίτια,
ούτε άνθρωποι καθόλου, και τα ονόματα λησμονημένα,
και το σταχτί απλωμένο ως μέσα και στις άγραφες σελίδες.
Μονάχα στο ξερό χωράφι με τα κίτρινα αγκάθια
έχει φυτρώσει ένα τριαντάφυλλο σαν κατά λάθος.
Τις νύχτες να το θυμάσαι αυτό,
σαν θα κοιτάς μακριά στη θάλασσα
τα τρία μικρά πλανόδια φώτα.
Να το θυμάσαι.
Ω, λυπημένο, ανίατο σεληνόφως κράτησε με.

10. VII.87

Τα Αρνητικά της Σιωπής, 1991