Αριστοτέλης Νικολαΐδης - Τρία ποιήματα

ΕΡΩΔΙΟΣ
.
Τώρα που έφυγε και η νυχτερίδα
γιατί να μην ξυπνήσει ο ερωδιός
με τα χλωρά εξαπτέρυγα στην πλάτη
πώς να μη συλλαβίσει το φιλί
με το βυζί του πρώτου γάλατος.
Ο Έρως είναι το παιχνίδι του Διός.

ΦΩΝΗΕΝΤΑ
.
Ο μεν ήταν ωτακουστής
ο δε τυμπανοκρούστης
αλλ’ ούτε ο μεν μηδέ ο δε, δεν
ένοιωθαν ποσώς
τους κωφαλάλους.

Αυτοί μιλούσαν με σχιστά
και φλογερά φωνήεντα
οι ομφαλοσκόποι
με ολοστρόγγυλη σιγή
και οι εγγαστρίμυθοι
με μύθους κι επιμύθια,

φίλοι μιας υποθετικής γραμματικής
που μόνο ανίχνευσα
το κόμμα και την υπογεγραμμένη.


ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΙΝΟΥΣΑΣ
.
Γυναίκα που κινείται ανάμεσα
μ’ άνεση λάμψης υαλοπωλείου
το βλέμμα της γλυστράει στους θόλους
οι πόρπες της εκλύονται σε κύματα
το στόμα της μιλάει με χίλιους όρκους
ή πυθαγόρεια θεωρήματα