Sasha Chorny - [Tρελάδικο]

Οικογένεια – αυτό το σκυλολόι γνωστών και γκρινιάρηδων,

αυτό το ανυπόφορο καρναβάλι ηλιθίων.
Δουλειά, φίλοι, διεφθαρμένοι πολιτικοί
επιτίθενται ακατάπαυστα στο πνεύμα μου.
Πάρ’ τα βιβλία – λέρα και σκουπιδαριό:
μια γάτα τα ξεσκίζει,
μιαν άλλη τα γλείφει, γεννάει βρωμιά
και μασουλάει με ηδυπάθεια…

 

Μεγάλε Πέτρο, Μεγάλε Πέτρο –
ένοχε των ενόχων!
Τι σ’ έφερε στον άγριο βορρά
να πράξεις μια τέτοιαν αμαρτία;
Οκτώ μήνες χειμώνας – κι ούτε χαμόμουρα ούτε συνοδοί.
Κρύο, μύξα, σκοτάδι, βροχή – Το παλαβό σου κεφάλι σε
τραβάει απ’ το παράθυρο να πα’ να σωριαστείς στη γέφυρα…
Είμαι αγανακτισμένος, αγανακτισμένος! Θεέ μου, ποιος είναι
ο επόμενος;

 

 

Καθημερινώς πίνουμε το φαρμάκι μας: μία θολή γουλιά
από ‘να κουτάλι κηροζίνης –
και υπό τη λαγνεία των παράλογων ομιλιών,
ο άνθρωπος μεγαλώνει αδιάφορα σαν βόδι…

 

Υπάρχει κοινοβούλιο – όχι; Ένας Θεός ξέρει,
εγώ πάντως όχι. Ο διάολος ξέρει.
Εδώ -κι αυτό το ξέρω- υπάρχει θλίψη
κι ανάπηρος θυμός…
Ο λαός μουγκρίζει, τρελαίνεται, ξεφεύγει,
μα αυτές «δεν είναι οι μέρες του μίσους», λέει.

 

Πού είμαστε, αγαπητέ μου – αγαπητέ μου ομοαίματε;
Πού είμαστε, απέθαντη αγάπη;
Γκουτσκόβ, Δούμα, λασπόχιονο, χαμόμουρα, σκοτάδι…
Αγαπητέ μου! Δεν σε τραβάει το παλαβό σου κεφάλι απ’ το
παράθυρο να πα’ να σωριαστείς στη γέφυρα;

 

Την αλήθεια! Σε τραβάει, έτσι;

 

 

 

 

[απόδοση Μιχάλης Παπαντωνόπουλος]

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/