Κάνε με, Θε μου, όμοιο με τα φύλλα
που βλέπω να πεθαίνουν σήμερα στον ήλιο
στου δέντρου τρέμοντας το πιο ψηλό κλαδί.
Τρέμουνε ναι, μα όχι από πόνο: είναι τόσο
λαμπρός ο ήλιος, τόσο γλυκό να πέφτεις
απ’ το κλαδί, να γίνεσαι ένα με το χώμα.
Και αναφλέγονται στο τελευταίο φως, καρδιές
έτοιμες να δοθούνε. Ακόμα και η αγωνία τους
έχει τη γαλήνη μιας ήρεμης αυγής.
Κάνε κι εγώ να πέσω απ’ το ψηλότερο κλαδί
της ζωής μου, έτσι, χωρίς παράπονο,
κι Εσύ, σαν ήλιος, μέσα μου να φτάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου