Είπα στην κορομηλιά:
«Πάω να βρω ένα πλατύ λιβάδι, όπου άνθρωποι, δέντρα και πουλιά θα μιλούν την ίδια γλώσσα. Εκεί όπου τα έμβια είδη θα έχουν πετύχει την ύψιστη συνάφεια. Τι λες, μ’ ακολουθείς;»
Κι εκείνη, στρώνοντας τα χαμηλά κλωνάρια της στη γη, με κοίταξε μ’ εκείνο το εύλογο βλέμμα των ανθισμένων δέντρων, που έλεγε:
«Έρχομαι. Ακόμα κι έρποντας.»
16 Μαρτίου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου