Πίσω από τον αριστερό σου ώμο
είναι ένα φαράγγι γεμάτο πέτρες
και χαμόγελα από μετάξι
σκαλωμένα σ’ αγριοπούρναρα.
– Στον ώμο π’ ακουμπάει
το κομμένο μου κεφάλι –
Μικραίνεις. Μικραίνεις τόσο
που γίνεσαι ένας λεκές στο πάτωμα.
Αρχίζουν οι μοναχικοί περίπατοι
στο δωμάτιο.
Πιάνω το κεφάλι μου και το πετάω
σ’ ένα οποιονδήποτε δημόσιο χώρο,
σαν χειροβομβίδα.
Μετά, τίποτα.
(Από τη συλλογή, Το χρονόμετρο, Κέδρος, 1972)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου