Κ. Π. Καβάφης - Ώραι μελαγχολίας

 

Οι ευτυχείς την Φύσιν βεβηλούσι.Της λύπης είναι τέμενος η γη.Αγνώστου πόνου δάκρυ στάζει η αυγή·αι ορφαναί εσπέραι αι χλωμαί πενθούσι· και ψάλλει θλιβερά η εκλεκτή ψυχή. Ακούω στεναγμούς εν τοις ζεφύροις.Βλέπω παράπονον επί των ίων.Αισθάνομαι του ρόδου αλγεινόν τον βίον·μυστηριώδους λύπης τους λειμώνας πλήρεις· κι εντός του δάσους του πυκνού λυγμός ηχεί. Τους ευτυχείς οι άνθρωποι τιμώσι.Και τους υμνούσι ψευδοποιηταί.Αι πύλαι, πλην, της Φύσεως είναι κλεισταίεις όσους αδιάφοροι, σκληροί γελώσι,  γελώσι ξένοι εν πατρίδι δυστυχεί. [1892, 1895*] [ΑΠΟΚΗΡΥΓΜΕΝΑ, 1886–1898]