Γιολάντα Πέγκλη - Η μαγεμένη κάμαρα

Πρόσεξε βιογράφε μην κάνεις και κλάψει

το παιδί που πριν φιλήσει το μαξιλάρι μου
έλειωσε με το φεγγάρι
η πλαϊνή κάμαρα ποτέ δεν ακούμπησε
στον ίδιο τοίχο με την κάμαρά μου
ποτέ χέρι δυνατό

στο χέρι μου δεν ακούμπησε.

Αν θες με δυο λόγια τη ζωή μου, μάθε
πως άρχισα να τραγουδώ ενώ τα πόδια μου
είχαν ριζώσει μέσα στα νερά.
Πως τραγουδούσα όσο τα νερά ανέβαιναν.
Τραγουδούσα όταν ανέβηκαν τα νερά.
Αργότερα βέβαια το κελί μου ανακαινίστηκε
ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας εξιλεώθηκε
ζωγραφίζοντας έναν ήλιο στην οροφή
ένα μονοτάξιο δημοτικό σχολείο
άρχισε να λειτουργεί στο χώρο του
έμεινε ακίνητη η αδικαίωτη σάρκα
κανένας δεν έδωσε σημασία
σε κάποιους στεναγμούς και αποδόθηκε
στην ιδιοσυστασία του εδάφους το ότι
μάτωναν πού και πού οι παλιοί τοίχοι.
Μια μέρα, ένας μικρός μαθητής
πέταξε ψηλά τη σάκα του
σκόρπισαν στην ταξη οι γομολάστιχες, τα μολύβια.
–  «Ακούστε, 

ακούστε πώς τρέχει το ποταμάκι
κάτω από το τσιμέντο!» φώναξε.

Πέγκλη Γιολάντα, Πάροδος, τχ. 4 (Δεκέμβριος 1987), σ. 257