Jack Kerouac - Eιρήνη

Προστάζω το γένος το ανθρώπινο
να πάψει να διαιωνίζεται
και να αποσυρθεί με βαθιές υποκλίσεις
το συμβουλεύω
και σαν ανταμοιβή και τιμωρία
για ετούτη μου την έκκληση ξέρω
ότι θα ξαναγεννηθώ
ο τελευταίος άνθρωπος
όλοι οι υπόλοιποι θα ‘ναι νεκροί κι εγώ
μία γριά που θα πλανιέται στη γη
βογκώντας στις σπηλιές
που θα κοιμάμαι στην ψάθα
και καμιά φορά θα μονολογώ, καμιά φορά
θα προσεύχομαι, καμιά φορά θα κλαίω
θα τρώω και θα μαγειρεύω
στη μικρή μου στόφα
στη γωνία
«το ‘ξερα πως έτσι θα γινόταν»
θα πω
κι ένα πρωί δεν θα σηκωθώ απ’ το ψαθί μου.

μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς