Μια τόσο απλή πράξη
όσο το ν’ ανοίγεις τα μάτια σου. Απλά
μια εισχώρηση στα πράγματα βαθμηδόν.
Πρωί: ένα δάκρυ έχει σπάσει
στα ξύλινα σκαλοπάτια
των ματιών της γυναίκας μου. Πληθώρα
πρασίνου. Τα φύλλα. Το
αέναο γράπωμά τους. Σαν γέρικα
πρεζάκια στην πλατεία Σέρινταν, μάτια
κρύα και στρογγυλά. Υπάρχει ένα τραγούδι
που τραγουδάει ο Νατ Κόουλ… Αυτή η πόλη
και η περίτεχνη αταξία
των εποχών.
Αδύνατον να αναφερθείς
σε κάτι τόσο αφηρημένο όσο ο χρόνος.
Ακόμα κι έτσι, (βαθιά υπόκλιση στον πυκνό
καπνό φτηνών αρωματικών στικς· κάθε
είδους ερώτηση γεμίζει το στόμα,
μέχρι που ασφυκτιάς & πέφτεις νεκρός
στο άφθονο χαλί.) Ακόμα κι έτσι,
οι σκιές θα συρθούν πάνω στη σάρκα σου
& θα κρύψουν την αταξία, τα ψέματά σου.
Υπάρχουν άσχημες άγριες φτέρες
έξω απ’ το παράθυρο
εκεί που κρύβονται οι γάτες. Ουρλιάζουν
από κει τις νύχτες. Στον καύσωνα
& ματώνουν στις τουλίπες μου.
Σιδερένιες καμπάνες, σαν την σατανική
βρώμικη Σφίγγα, που σέρνεται στο λυκόφως.
Άτεκνοι γέροι δολοφόνοι, αιώνες τώρα
με μουχλιασμένα μάτια.
Είμαι αναστατωμένος. Σκέφτομαι
τις εποχές, πώς περνάνε,
πώς περνάω, η νεότητά μου, η
γλυκιά ωρίμανση της ζωής μου· στραγγισμένη…
Σα γιγάντιες μαϊμούδες·
τσιμπούν τα κρανία τους,
πολυμήχανες & βάναυσες
ρουφούν τους εγκεφάλους.
Καμία χρησιμότητα στην ομορφιά
καταρρέει, με ανάσα μούχλας
εξαντλημένη. Ύπουλο το βάρος
των πληγωμένων ονείρων. Του Τειρεσία
πολυκαιρισμένος πετεινός.
Περπατώντας μες στη θάλασσα, κοχύλια
πιάνονται στα μαλλιά. Τραχιά
κύματα ξεσκίζουν τη γλώσσα.
Κλείνοντας τα μάτια. Τόσο
απλή πράξη. Επιπλέεις
Πηγή: ΠΟΙΕΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου