Κάπου πάνω στα χώματα τής Αττικής-αλάνες,λόφους,
ρεματιές, ακτές-
Παραμένουν στατικά σαν πίνακας παλαιότερου
ζωγράφου τα νιάτα μας:
Ένας κύκλος παιδιών εκτεθειμένων στο ύπαιθρο
με ευκίνητα μέλη
Ίδια με αγρίμια,μυστικά προστατευμένα,μέσα
στο φως τής μέρας και τού απόβραδου.
Σαν σ'ένα πίνακα παλαιότερου ζωγράφου ζουν
ακόμα τα νιάτα μας ή σαν σε καρρέ
Κινηματογραφικής ταινίας,ακινητοποιημένης σε
ορισμένο σημείο
Έτοιμα να ξεκινήσουν και πάλι με την ενεργοποίηση
τής μηχανής.
(Τάχα για ένα ευτυχέστερο μέλλον; για μια πιο
ανώδυνη συνέχεια;)
Το μέτρο τής κραυγής μας, 2000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου