Στρατής Χαβιαράς - Δίπτυχο

Στη θεά

Λυγερή, αεράτη, αόρατη Ανοίγεις την πόρτα (ή Μήπως άνοιξε μόνη της Και μπαίνει ο νοτιάς Και μπαίνει η αρμύρα Η θάλασσα Το φως του δειλινού) Και φανερώνεσαι Ή χάνεσαι και Χάνω το φως μου; Στα πλακάκια μόνο δυο Υγρά χνάρια ποδιών Το ένα με τα δάχτυλα στραμ- μένα προς εμένα Το άλλο διστακτικό. Τι να σού πω αντί για εύγε Αφού δε βγαίνεις ν’ ακούσεις Καλά Θα σού γράφω Η καλλιέργεια των γραμμάτων Σε πάπυρο Και μάρμαρο Ευδοκιμεί Προσδοκώ ανάσταση νεκρών Καιρό ειρηνικό Και ευφορία των καρπών σου Επ’ άπειρο. Στρατής Χαβιαράς