Εκεί είναι οι ρίζες μου. Εκεί είναι η μνήμη μου.
Γεννήθηκα όπως γεννιούνται όλοι.
Έχω κι εγώ μάνα, σπίτι με πολλά παράθυρα,
αδέρφια, φίλους κι ένα κελί στη φυλακή
που μπάζει από παντού.
Το κύμα που αρπάζουνε οι γλάροι μου ανήκει,
δικές μου οι εικόνες των ματιών μου,
δικό μου και το νιόβγαλτο το χορταράκι.
Το φεγγάρι στην κόψη των λέξεων δικό μου,
κι η γενναιοδωρία των πουλιών και μια ελιά αθάνατη.
Περπάτησα σ’ αυτή τη γη
προτού οργώσουν τα σπαθιά το ζωντανό κορμί της
και το στρώσουν βορά σε τραπέζι.
Εκεί είναι οι ρίζες μου.
Τον ουρανό δίνω στη μάνα του,
όταν για κείνη κλαίει.
Και κλαίω, τα δάκρυά μου
να τα πάρει ένα σύννεφο που εκεί γυρνά.
Όλες τις λέξεις για το δικαστήριο του αίματος τις έμαθα,
για να παραβιάσω τους κανόνες.
Τις έμαθα και τις διέλυσα
για να συνθέσω μία και μοναδική: Πατρίδα.
Πηγή: Μαχμούντ Νταρουίς, από την ποιητική συλλογή: Να σκέφτεσαι τους άλλους: 12 ποιήματα του Παλαιστίνιου ποιητή, απόδοση στα ελληνικά Τζένη Καραβίτη, Εκδόσεις Νήσος και Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου