Maria Pawlikowska-Jasnorzewska - Ποιήματα

 Οκτώβριος

Οι σημύδες μοιάζουν με χρυσές πηγές.
Κρύο. Όπως το τελευταίο γράμμα σου, που πήρα.
Κι ο ήλιος, σαν κάποιος που’ταν κοντά σου μέχρι χτές,
μα ψυχράθηκε και φεύγει. Πέφτουν τα φύλλα απ’ τη φιλύρα.

Κήπος

Σκοτεινιάζει και φωτίζει,
όταν στον κήπο η άνοιξη φανεί.
Κάτι, μαραμένο, ακόμα ανθίζει.
Χτές άνθιζ’ η καρδιά μου. Σήμερα το γιασεμί.

Οφηλία

Αχ, ψέμματα θα λέω για πολύ καιρό
μέσ’ σε δίχτυ από φύκια, σε γυάλα με νερό,
πριν το πιστέψω τελικά,
ότι δεν αγαπήθηκα. Απλά.

Φωτογραφία

Όταν είναι μάλλον τύχη, η αποτυχία:
Το σώμα κάποιου κι ολόκληρη η γη
και θα μείνει μόνο μια φωτογραφία,
δεν είναι – δεν είναι αρκετή…
Γράμμα
Κάποιος παίρνει ένα γράμμα. Κάποιου χτυπάει η καρδιά.
Πάει να το διαβάσει κάτω απ’ την ανθισμένη τη μηλιά.
Διαβάζει. Πιάνει το λαιμό με το’να χέρι,
χάνει το έδαφος, βυθίζεται στ’ αγέρι.

Κύκνος

Κοίτα! Ένας κύκνος σαν ερωτηματικό
στη διάφανη λίμνη έπλευσε και πάει…
Ο κόσμος περιμένει, στα μάτια σε κοιτάει,
με βλέμμα γεμάτο δισταγμό.

Θάλασσα και ουρανός

Τα κύματα λάμπουν, σαν τσέχικο γυαλί,
ψιθυρίζουν: μη φοβάστε τη θάλασσα ποτέ,
αν κι όπως ο ουρανός είναι κι αυτή:
το ίδιο γεμάτη από θάνατο και μπλέ.

Τυφλή

Τυφλωμένη απ’ τον Μάη. Είμαι τυφλή.
Τίποτε δεν ξέρω, μόνο της πασχαλιάς το άρωμα.
Και ξέρω μόνο με το στόμα
ότι εσύ δεν είσαι εσύ…

Απουσία

Σαν πλήθος ανθρώπων μοιάζει η δική σου απουσία.
Γεμίζει τα πάντα. Στην εξοχή, στην πολιτεία.
Με περιβάλλει ακόμα. Κι όταν στο τέλος αποκοιμηθώ,
με χίλια μάτια με βλέπουν να ξυπνώ.

Σκώρος

Περιοδικά μόδας ο σκώρος ξεφυλλίζοντας,
θαυμάζει φορέματα, πασμίνες,
“Για να δούμε”, λέει μουγκρίζοντας,
“Τι θα φάμε φέτος, τους χειμωνιάτικους τους μήνες;”

Μυρμηγκοφωλιά

Από πύργο ψηλό κοιτώ την ανθρώπινη μυρμηγκοφωλιά,
όπως απλώνεται μπροστά μου εκεί χαμηλά.
Έξυπνοι, αστείοι, τρελοί. Μα εγώ, ποιά είμαι εγώ;
Ποιήτρια, λέει. Απλά, ένα μυρμήγκι φτερωτό.

Μια γυναίκα περιμένει

Περιμένει, τα χρόνια στο ρολόϊ της μετρά,
ανυπόμονα το μαντήλι της δαγκώνει.
Έξω απ’ το παράθυρο ο κόσμος χλωμιάζει και μουχρώνει.
Ή μήπως για επισκέπτες είναι πια αργά;

Ο Ιακώβ και ο Άγγελος

Όπως με τον άγγελο ο Ιακώβ,
μ’ αυτή τη μνήμη μάταια κι εγώ,
έτσι παλεύω, γιατί ‘ναι κάτι πιο δυνατό,
από μένα και ατέλειωτα γλυκό…

Ταπετσιέρης

Πάνω από μιας μοναχικής γυναίκας το κρεβάτι,
που άλλο δρόμο δε ξέρει πια να πάρει,
ταπετσιέρης χλωμός, το φεγγάρι,
φτιάχνει ταπετσαρία, μνήμες γεμάτη.

Στον αστερία

Σαν τη καρδιά μου στέγνωσες και συ, καημένε μου αστερία!
Σαν και μένα περιμένεις την παλίρροια μ’ αγωνία.
Όπως κι εγώ τα δυο μου χέρια τα φτωχά,
έτσι ακριβώς απλώνεις τα πέντε χέρια σου με καρτερία.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945)

Μετάφραση: Κώστας Μαντζάκος

Πηγή: ΠΟΙΕΙΝ