ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ
Πεθάνανε νωρίς.
Τους έμαθα νύχτες πολλές
ξυπνούσαν ένας ένας
στου πατέρα τα θαύματα·
κάποτε τους μυρίζω στον αέρα
-βαρύ άλιωτο κόκκινο.
Εδώ κανείς δεν άλλαξε τους φράχτες
μια χλόη τους κυκλώνει
αλλού πυκνή αλλού ατάιστη.
Σημαδιακές παλάμες όλ’ αυτά
με τον καιρό μπορείς
και τις διαβάζεις.
Φωτογραφίζεις από μνήμης
τους απόντες
*
ΔΙΚΟΠΗ ΜΕΡΑ
Πώς μπαμπακιάσαν τα μαλλιά
της μάνας μου…
Φέγγουν στο κόκκινο
της μέρας με τυφλώνουν.
Τρέχει ο μικρός μου γιος
τρέχει γελώντας
τρέμοντας τρέχω
“Ο φράχτης στάζει κόκκινο”
κι όπως της γδέρνω
το λαιμό και με σκεπάζει
χάνομαι μες στο μαύρο
των μαλλιών της.
Πάσχα 1981
*
ΣΠΑΝΙΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ
Αλλιώς φυσάει κάποτε.
Σήραγγες δια-
σχίζουν το γκρίζο
κομματιάζουν την πέτρα
κι ένα πουλί χαρούμενο
με φέρνει πίσω.
Όλα στη σκόνη τους
κι οι νύχτες αλαφρές.
Δεν βγαίνουνε στο δρόμο
οι σκοτωμένοι
αστράφτουν σαν καπούλια
οι πλαγιές.
Αλλού ταξιδεύω τότε.
Δεν έχει κόκκινο εκεί
δεν έχει γκρίζο.
Από τη συλλογή “Ορεινό καταφύγιο” (εκδ. Κείμενα 1983) που περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο “Βραχνός προφήτης – Ποιήματα και Κριτικά κείμενα 1981-1987”, εκδ. Μελάνι, 2018.
Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου