Τότε θυμήθηκα τι μου έλεγε ο Λούης, εκείνη την τελευταία φορά που τον συνάντησα στο ουζερί του κυρ Λάμπρου: «Μανωλόπουλε, εμένα τα βιβλία που διάβασα με πήραν στο λαιμό τους. Πάρ’ το κι έτσι. Με διέφθειραν, μου ‘καναν μάγια και με πήραν στο λαιμό τους. Έτσι το θες; Έτσι. Αλλά εσείς πονηροί την πατήσατε περισσότερο. Όταν είδατε να έρχονται οι βλάκες, τα καθάρματα, οι φανφαρόνοι, τότε αντί να ανασυνταχτείτε, το γυρίσατε στον καλαματιανό. «Και μεις μαζί» είπατε και βουτήξατε στα σκατά. Πρόφαση και άλλοθι και δικαιολογίες οι ιδεολογίες σας και φούμαρα τα περί πατρίδας και οικογένειας και θρησκείας. Φούμαρα και σκατά. Ούτε όμως ταυτιστήκατε με τα καθάρματα να σας παρεδεχτώ κι έτσι, να πω εντάξει, τουλάχιστον τα’ πιασαν, πήγαν από κει. Το παίζατε και αφ’ υψηλού, τάχα εκ του μακρόθεν. Και από δω και από κει. Μέσα σ’ όλα, φανφαρόνοι, αμφίβια. Τα ξέρεις τ’ αμφίβια; Νομίσατε ότι ανεβαίνατε σκάλες, αλλά την πάθατε, σκάλες υπογείου ανεβαίνατε. Από υπόγειο σε υπόγειο, ξάδελφε. Κι όταν θα φτάσετε μια μέρα επάνω, τι νομίζεις πως θα βρείτε; Σχάρα υπονόμου θα βρείτε και ούτε θα ‘χετε πια τα κότσια να τη σηκώσετε, να βγείτε στο φως, στον αέρα. Αλλά κρίμα, ξάδελφε, κρίμα, γιατί ο άνθρωπος ήταν μια καλή και τρυφερή εφεύρεση, όπως λέει κι ένας συγγραφέας. Κρίμα. Μεγαλώσατε το μπορντέλο, αυτό κάνατε».
Βαμμένα κόκκινα μαλλιά, Κώστας Μουρσελάς, Κέδρος, 1989
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου