Τον ερωτοχτυπημένο οι άνθρωποι τον λυπούνται και τον ζηλεύουν συνάμα, γιατί. Νιώθει κάτι που τον βασανίζει κι ωστόσο τον κάνει και πετά πιο ψηλά απ’ αυτούς, κάτι σαν όραμα, σαν έμπνευση, και οι άνθρωποι φθονούν το όραμα και την έμπνευση. Θέλουν να ‘σαι χαμηλά, να έρπεις κοντά στις δικές τους, μικρούλες φροντίδες. Να σπαταλιέσαι μαζί τους, να ελπίζεις μόνο στο σήμερα και να συμμερίζεσαι τον φόβο τους. Ο ερωτοχτυπημένος είναι ατρόμητος, υπό μιαν έννοια είναι ήρωας. Που όλοι λατρέψαμε τους ήρωες των παιδικών μας βιβλίων και τους ζηλέψαμε κιόλας, φτιάξαμε εικόνες για μια ζωή σαν τη δική τους, πετάξαμε ψηλά με λίγη χρυσόσκονη, υπομονετικά περιμέναμε στο κελί της φυλακής, αλλά τελικά δραπετεύσαμε και πήραμε την εκδίκησή μας, διαφύγαμε πάνω στη δική τους σχεδία, συναντήσαμε τους δικούς μας. Βρεθήκαμε με τους δικούς μας λιλιπούτειους ιθαγενείς και τους κρατήσαμε στην παλάμη, μετά δύτες στα βάθη των ωκεανών κι επιβάτες στο αερόστατο και στο διαστημόπλοιο, οδοιπόροι που πήραμε ένα δισάκι στον ώμο διασχίζοντας όλη τη χώρα, μπας και βρούμε εκείνον τον. Μήπως μαγικά βρεθούμε στον τόπο της ανταμοιβής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου