Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Επικίνδυνη ηλικία

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση

στις ανθισμένες βραγιές κι ένα ρίγος λεπτό
κι οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως
και οι φίλοι μου να περιμένουν το καλοκαίρι, τι κι αν γινόταν αργότερα
μια θάλασσα μεσημεριού με ξέθωρο ήλιο
πετράδι δουλεμένο να φέγγει στη νύχτα. Πόλη μου αγαπημένη
πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών
ψευτίζοντας τη ζωή μας.
Αυτή η θηλυκιά εποχή
στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις
την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά
κι ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε
ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν και πάλι ξανάρχονται
κι ύστερα σβήνουν στον διάδρομο· ανάβουνε το φως της σκάλας
μα δεν ακούγεται κανείς

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)