Τι είναι η αθωότητά μας,
τι είναι η ενοχή μας; Είμαστε όλοι
γυμνοί, κανείς ασφαλής. Κι από πού πηγάζει
το θάρρος: το αναπάντητο ερώτημα,
η ανένδοτη αμφιβολία
–μας καλεί σιωπηλά, μας ακούει κωφά– που
στην ατυχία, ακόμα και στον θάνατο,
ενθαρρύνει τους άλλους,
ενώ και στην ήττα
αυξάνει τη δύναμη της ψυχής;
Κατανοεί βαθιά και είναι ευτυχής
εκείνος που ενδίδει στη θνητότητα,
κι όντας φυλακισμένος εγείρεται
πάνω από τον εαυτό του, σαν
τη θάλασσα σε βάραθρο καθώς παλεύει
να ελευθερωθεί χωρίς να μπορεί
κι ενώ παραδίδεται
συνεχίζει.
Όποιος λοιπόν νιώθει έντονα,
φέρεται συνετά. Το ίδιο το πουλί,
που ορθώνεται καθώς άδει, χαλυβδώνει
τη μορφή του ως εκεί ψηλά. Αν κι αιχμάλωτο,
το δυνατό του άσμα λέει: η ικανοποίηση
είναι ταπεινή, πόσο αγνή είναι η χαρά.
Αυτό είναι θνητότητα
αυτό είναι αιωνιότητα.
Marianne Moore (1887-1972)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου