Τη ρώτησα εάν θα υπήρχε τρόπος, να τρώω από καιρό σε καιρό ένα άγριο καρότο. Ένα άγριο καρότο! κραύγασε, σα να είχα εκφράσει την επιθυμία να γευτώ εβραίικο μωρό. Της είπα ότι η εποχή των άγριων καρότων είναι στο τέλος της και ότι, εάν μέχρι τότε μπορούσε να μου δίνει να τρώω μόνον άγρια καρότα, θα της ήμουν ευγνώμων. Μόνον άγρια καρότα!, κραύγασε. Τα άγρια καρότα έχουν μια γεύση βιολέτας, για μένα. Μ' αρέσουν τ' άγρια καρότα γιατί έχουν μια γεύση βιολέτας και οι βιολέτες γιατί έχουν το άρωμα των άγριων καρότων. Εάν δεν υπήρχαν άγρια καρότα στη γη, δε θα αγαπούσα τις βιολέτες και εάν δεν υπήρχαν βιολέτες, τα άγρια καρότα θα μου ήταν το ίδιο αδιάφορα, όπως τα γογγύλια ή τα ρεπάνια. Αλλά ακόμη και στην τωρινή κατάσταση της χλωρίδας τους, θέλω να πω μέσα σ' αυτόν τον κόσμο όπου άγρια καρότα και βιολέτες βρίσκουν τρόπο να συνυπάρχουν, πολύ εύκολα θα έκανα και χωρίς αυτά.
....................................................................................................................................................................
Και έπειτα,με λίγη τύχη,πέφτει κανείς πάνω σε μια πραγματική ταφή, με ζωντανούς πενθούντες και μερικές φορές μια χήρα που θέλει να ριχτεί μέσα στο λάκκο. Και σχεδόν πάντα αυτή η χαριτωμένη ιστορία σκόνης, αν και έχω παρατηρήσει ότι δεν υπάρχει τίποτε που να'χει λιγότερη σκόνη απ'τις τρύπες αυτές, δεν βλέπουμε παρά μονάχα λιπαρό χώμα, κι ο πεθαμένος επίσης δεν έχει ακόμη τίποτε το ειδικά κονιορτώδες, εκτός κι αν έχει πεθάνει απανθρακωμένος. Είναι χαριτωμένη, παρ'όλ'αυτά, η μικρή αυτή ιστορία με την σκόνη.
Πηγή: Σάμιουελ Μπέκετ, Πρώτος Έρωτας, μτφρ. Αχιλλέας Αλεξάνδρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου