Το ωραίο νησί, που ο πόθος του μ’ ανάβει
φαντάζομαι πως φεύγει κι’ αρμενίζει’
σαν πλώρες στον αφρό σκιρτούνε οι κάβοι
στων δέντρων τους ιστούς ο αγέρας τρίζει.
Το δρόμο που ξεκίνησε δεν παύει,
κι αν ούτε πάει εμπρός ούτε ποδίζει,
μα πάντα σαν ορθόπλωρο καράβι
δίχως εμέ του Αιγαίου το κύμα σχίζει
Δίχως εμέ! Και μέσα τη χαρά μου
σα νύφη από τα στέφανα του γάμου
πήρε το πλοίο και πάει και δε γυρνά,
ενώ απ’ το βράχο, που έρημο και μόνο
μ’ έριξε η μοίρα, βλέπω να περνά
και μ’ άκρη απελπισιά τα χέρια απλώνω.
Σκαραβαίοι και Τερρακόττες, 1919
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου