Βύρων Λεοντάρης - [άτιτλο]

Πότε θα δω το τελευταίο μαχαίρι να τσακίζεται στο βράχο του μετανιωμού,
να κόβει πια η χαρά την άγκυρα του μίσους,
για πάντα να σαλπάρουν οι καπνοί,
ν’ ανοίξει η νύχτα με θριάμβους λουλουδιών,
ν’ ανοίξει η μέρα – στεναγμός ειρήνης
και να ξυπνήσει η χλόη των φιλημάτων μας η αγάπη και ο αιώνας μας;

 
Πότε θα βρει ένα αποφασισμένο πρόσωπο ο καημός;
Κι αυτόν τον πόνο που ζητάει λύτρα και λύτρα,
ποια περηφάνια θα βρεθεί να του κλονίσει την καρδιά,
τα μάτια του να καταλύσει,
ποιος πλούτος θα ’ναι αυτός, που πια θα τον εκμηδενίσει,
ποιος πλούτος θα ’ναι αυτός – πλούτος αγάπης;
Πότε θα στυλωθεί μες στη ζωή μια ανένδοτη συγγνώμη,
να μη λυγάει μπροστά σε τίποτα
τη γαλανή κορμοστασιά της;

Πόσες φορές θ’ ανοίξουν και θα κλείσουν τούτες οι πληγές

για να ’ρθουν μέρες πιο γλυκές, μ’ αγέρηδες γαλάζιους στα μαλλιά τους,

για να ’ρθει μια άλλη κούραση, που θεμελιώνει στερεώματα,

για ν’ απαλύνει το σκληρό μας μεγαλείο σε φίλες αγκαλιές;

Πότε θα ξαποστάσει η γη απ’ τους τάφους,

πόσες φορές θ’ ανοίξουν και θα κλείσουν τούτες οι πληγές,

για να ξυπνήσει η χλόη των φιλημάτων μας, η αγάπη, κι ο αιώνας μας;

Πηγή: Ψυχοστασία: Ποιήματα 1949-1976